“არ მჯერა ის ამბავი,თითქოს ომი მხოლოდ ხელმძღვანელი მოღვაწეების,მთავრობებისა და კაპიტალისტების ბრალია.არა,ალბათ,პატარა ადამიანებიც არიან დამნაშავენი,თორემ მთელი ხალხები არ მიიღებდნენ ომში მონაწილეობას,ადამიანში,ალბათ,იმთავითვე გამჯდარია მისწრაფება ნგრევის,მკვლელობის,ჩეხვისა და მხეცობისაკენ.სანამ მთელი კაცობრიობა არ გარდაიქმნება,არც ომები მოისპობა.

“საკუთარი სიამოვნებისათვის სხვისი სიამოვნების მითვისება უსამართლობაა. და, პირიქით,ადამიანურობისა და სიკეთის ვალია,მოაკლო საკუთარ თავს და მისცე სხვას,ეს მოვალეობა იმდენს არაფერს გვაკლებს,რამდენსაც გვმატებს,

“მე არ ვიცი – ვის უყვარს საქართველო ჩვენზე მეტად.დღეს ყოველ გაკოტრებულ პოლიტიკოსს თავისი თავი წმინდა სებასტიანე ჰგონია,რომელიც დაისრულია სამშობლოთი და სამშობლოსათვის.

“ჩვენ გვიყვარს “სემიტური გამოჩენა”,მაგრამ ჩვენ არიული “გამორჩევაც” გვიყვარს.”ღალაგადასმულობის დასაწყისს ჩვენს ბუნებაში ეომება პრინციპი “აზნაურობის”.ჩვენ ხშირად გვძლევს ხოლმე წვრილმანობა.მაგრამ გვაჯადოებს “რაინდული ხმალში გამოწვევა”,ჩვენ “მეწვრილმანეებიცა” ვართ და “რაინდებიც”.ქართველი კაცი კაცი “ლაქიაც” არის და “მეფეც”,”ჟულიკიც” და “არისტოკრატიც”.

“მე ამ წერილს ვწერ რიგით ქენეთ შედრიკს,ოცი წლისას,მაცხოვრებელს დასავლეთ ვირჯინიაში,პირველ ამერიკელ ჯარისკაცს,რომელიც კორეაში დაიღუპა,სადაც იგი პრეზიდენტ ტრუმენის ბრძანებით გაიგზავნა.

„ქართველებს ხშირად, ძალიან ხშირად და ხანგრძლივად, ხანგრძლივად და საბედისწეროდ, ავიწყდებათ, რომ ქართული მიწის საკითხი უწინარეს ყოვლისა სწორედ პოლიტიკური შინაარსითაა დატვირთული; ხოლო „პოლიტიკური” ამ შემთხვევაში ერის ეროვნული ყოფნა-არყოფნის საკითხს გულისხმობს.

როდესაც გენიალური ფრანგი მწერალი და ევროპულ ლიტერატურაში რეალიზმის ერთ-ერთი ფუძემდებელი – ონორე დე ბალზაკი კვდებოდა,მის სარეცელთან ასევე გენიალური ფრანგი მწერალი და მომაკვდავის მეგობარი – ვიქტორ-მარი ჰიუგო იმყოფებოდა.