“კაცის იუბილე რაა?! ჩვენ თითქმის ყოველდღე ვუხდით ერთმანეთს იუბილეს,მაგრამ დღემდე წიგნის იუბილე არ გადაგვიხდია.ორი წიგნი ვიცი მე დღეს საქართველოში,რომელსაც შეიძლება იუბილე გადაუხადო.

გენიალური ქართველი პოეტის - ნიკოლოზ ბარათაშვილის დაკარგვას,ალბათ,ვერასოდეს ვერ მოინელებს საქართველო,რადგან ამ ფაქტში ჩვენი ქვეყანა მხოლოდ გენიოსის დაკარგვას არ ხედავს.ამ ასაკში გენიოსები სხვაგანაც დაღუპულან.ბევრ ქვეყანას თან სდევს მათი დაკარგვით აღძრული სევდა,მაგრამ ბარათაშვილის დაკარგვას საქართველოსთვის კიდევ ერთი დიდი ტკივილი ახლავს. 

“ჩვენი ცხოვრება თავისა თვისისაგან მუდმივი ლტოლვაა,თითქოს მუდამ ჟამს სინდისის მხილება გვდევნის და გვაფრთხობს.დადგება თუ არა საკუთარ ფეხზე ადამიანი,მაშინვე ყვირილს იწყებს,რათა ჩააქროს ის ხმა,რომელიც თვის გულში ესმის.როცა მოწყინდება,დროს გასატარებლად მირბის;

“მსოფლიო ისტორია წარმოადგენს მსვლელობას მარტივიდან რთულისაკენ,მონობიდან თავის უფლებისა და თანასწორობისაკენ,ბიწიერებიდან სათნოებისაკენ,უმეცრებიდან სიბრძნისაკენ,მხეცობიდან ადამიანობისაკენ,ტანჯვიდან ლხენისაკენ,ჯოჯოხეთიდან სამოთხისაკენ.

“მკითხველო,იცი როგორაა? მთელი ცხოვრება მოვდიოდი და მოვდიოდი და უხსოვარი დროიდან სულ “უბრალოდ”,მარტივად ცხოვრება მინდოდა.სულ ვეცემოდი და ვდგებოდი და სულ ველოდებოდი,რომ ერთხელაც ეს “მარტივი” ცხოვრება ჩემთანაც მოვიდოდა.უბრალოდ მეყვარებოდა,დავისვენებდი,უბრალოდ დავიღლებოდი,უბრალოდ ვიცხოვრებდი.არაფერი უბრალოდ არ გამოვიდა.

„არასოდეს ჩემი თავი მე არ მომწონდა. მე არ მიყვარს ჩემი თავი, როგორც მწერალი. ყველაზე ცუდი ის არის, რომ რაღაც ბურანში ვარ გახვეული და ხშირად თვითონ არ მესმის ის, რასაც ვწერ…