“ახლანდელი საზოგადოება უფრო მხეცთა გროვას წარმოადგენს,მანამ სათნო ადამიანების საზოგადოებასა; ჯერედ მის მოქმედებას და ნებას მართავს ძველი დევიზი: “ვაგლახი ძლეულთა!”

1. “ადამიანებში ბევრია მგელ-კაცები.კიდევ უფრო მეტი ცხვარ-კაცები!..”

დიდი ქართველი მამულიშვილი,პედაგოგი,პუბლიცისტი და საზოგადო მოღვაწე - იაკობ გოგებაშვილი (1840-1912 წლები),სიცოცხლის სამოცდამეცამეტე წელში იყო გადასული,როდესაც ფიზიკურად მოტყდა.სიკვდილის წინ ხანგრძლივად არ უავადმყოფია, – იგი მხოლოდ ერთ თვეს იყო ავად.

“მართლაც ჩვენ,ქართველები,ისე პატარა ხალხი ვართ,რომ ყველანი – ასე ვთქვათ – ერთმანეთს ვიცნობთ პირადად.ისე ახლოსა და ისე ხშირად ვხედავთ ერთმანეთს,რომ დაწვრილებით ვიცით ერთმანეთის ავი და კარგი,

“ვწევარ თუ ვდგავარ,ვზივარ თუ დავდივარ,დღეა თუ ღამეა,თვით ძილშიაც კი,ვიღაცებს ვეკამათები ჩემი ქვეყნისა და ხალხის ავ-კარგზე.აი,რა არის მიზეზი,რომ ცოტას ვწერ.აი,რა არის მიზეზი,რომ საშინლად ვიღლები.ეს იქნება მიზეზი ჩემი აღსასრულისაც.სადღაც უთუოდ გასკდება გული”.

“იქ ვინ ნახა თავისუფლება,საცა მე ჩემს დედაენაზე ლაპარაკს მიშლიან: არც მასწავლიან,არც მაუბნებენ,არც მამღერებენ,არც მაგალობებენ?! რა გული უნდა მქონდეს მაშინ? რას უნდა ვგრძნობდე?! – სხვას არაფერს,გარდა ზიზღისა,მძულვარებისა.