Category Archives: სხვა

ოთარ შალამბერიძის მოგონებებიდან – “გალაკტიონის შესახებ”…

ვერის ხიდს რომ მივუახლოვდი,უცებ მონუსხულივით შევჩერდი.ხიდის თავთან ზორბა ტანის კაცი იდგა,ეხურა საზაფხულო თეთრი შლაპა,ეცვა ასეთივე თეთრი,ფართოჯიბეებიანი ხალათი და განიერი შარვალი.იდაყვებით მოაჯირს დაყრდნობოდა,მარჯვენა ხელის თითები გაბანჯგვლულ წვერში ჩაეყო,იბურჯგნიდა… და მტკვარს გასცქეროდა.

სერგეი ნეჩაევი – “რევოლუციონერების” შესახებ წერდა…

“რევოლუციონერი განწირული პიროვნებაა.მას არა აქვს პიროვნული ინტერესი,არ გააჩნია ემოცია,სხვებისადმი ერთგულება,ქონება და სახელი.მასში ყველაფერი შთანთქმულია რევოლუციის მოხდენის ერთადერთ აზრსა და ვნებაში.

რევაზ ინანიშვილის ნააზრევი…

1. „თუ ვინმე მომერევა – მომერევა ცრემლით”.

ბესიკ ხარანაული – “ზეიმის დროს ვის ახსოვს ტკივილი?!”

ადრე პატარაობაში,”სვებედნიერ”,სიხარულისგან გაბრწყინებულ ადამიანებს რომ ვუყურებდი,მიკვირდა,როგორ შეეძლოთ სულ ეცინათ (არ მიყვარდა სიცილი,რადგან არ მჯეროდა მისი)… მერე მივხვდი,რომ სიცილი ნიღაბი იყო.მათ მიღმა რამდენი ადამიანის სახე სველდებოდა ცრემლებით… 

მსოფლიოს წამყვანი პრესის შესახებ – (ნაწილი II)

De Telegraaf – წარმოადგენს ევროპის ერთ-ერთი ულამაზეს ქვეყნაში – ნიდერლანდებში გამომავალ ყველაზე დიდ და ავტორიტეტულ,ნიდერლანდურენოვან ყოველკვირეულ გაზეთს,რომელიც დაარსებულ იქნა 1893 წლის 1 იანვარს.

არჩილ ჯორჯაძე წერდა…

“ათი ბორკილი ადევს ადამიანს და ამ ბორკილების დამსხვრევა და მონობის დათრგუნვა არის საჭირო.ამ ბორკილებით არის ადამიანი მიჯაჭვული მაცდურ ბედნიერებასთან.ბორკილების სახელი ამნაირია:

ბენიტო ამილკარე ანდრეა მუსოლინის მოსაზრებები…

1. „მთელი ერის წინაშე ვაცხადებ, რომ მხოლოდ მე მეკისრება პოლიტიკური, მორალური და ისტორიული პასუხისმგებლობა ყველაფრისთვის,

“ბჰარატ რატნა”

“ბჰარატ რატნა” – (ჰინდის ენაზე აღნიშნავს – “ინდოეთის საგანძურს”) წარმოადგენს ინდოეთის რესპუბლიკის უმაღლეს სამოქალაქო ჯილდოს,რომელიც დაარსებულ იქნა 1954 წლის 2 ივნისს,ქვეყნის რიგით პირველი პრეზიდენტის 1950-1962 წლებში – რაჯენდრა პრასატის მიერ.

ადოლფ ჰიტლერი ამბობდა…

1. “სწორედ იმისათვის,რომ შევინარჩუნოთ მოსახლეობის განწყობილება,გვჭირდება თეატრალური წარმოდგენები”.

ილია ჭავჭავაძე წერდა…

“მეთვრამეტე საუკუნის ვაი-ვაგლახმა და მეცხრამეტის პირველ წლების წეწვა-გლეჯამ ჩვენი ერი მოჰღალა,ქანცი გაუწყვიტა,თავის-თავის იმედი დააკარგვინა.როცა შემთხვევა მიეცა,თავი თითქოს მოსვენებას მისცა: