„მართალია, ყოველ ქართველს ათი და ოცი შვილი უნდა ჰყავდეს”.

„ – უნდა გახსოვდეს, რომ მეფესთან შელაზღანდარება – რაგინდ კარგ გუნებაზე იყოს იგი – ლომის ლეკვთან თამაშსა ჰგავს: ცოტას ვერ მოზომავ და მაშინვე კლანჭს გაგკრავს”.

„ – აბა, ერთი გაიხსენე, ვისთვის დამიტანებია ძალა, გინდა თუ არა ისესხე-მეთქი! მაგრამ ასეა ხოლმე, როცა ისააკთან მოდიან და ფულის სასესხებლად კარებზე უკაკუნებენ, სულერთია – ბერი იქნება, თუ ერისკაცი, პრინცი თუ წინამძღვარი,

„მშვიდი და წყნარი იყო იმ ღამით გარემო. ღამის მყუდროება მაცოცხლებელ რიჟრაჟს ჯერ კიდევ დუმილში აწრთობდა.

„ – აბა, თუ იცი, ყველაზე დაწყევლილი ვინ არის ამ ქვეყნად? – მეფე!.. მეფეა ყველაზე საცოდავი. გლეხკაცი თუთასა და ბალახს შეექცევა და მაინც ბედნიერია, რადგან თავისი სახლის იქით არაზე ფიქრობს, არა აწუხებს რა. მეფე კი…”

„ – ხედავთ, როგორ ორივე ფეხით გაბმულნი ვართ ყველანი, რაღაც ჯოჯოხეთურ მახეში ვართ გაბმულნი. სიყვარული გვინდა და გვაძულებენ ერთიმეორეს. ძმობა გვინდა და ვერ გაგვიბედია სიყვარული გავუმხილოთ მოძმეს.

„ – გაფურთხებთ ჯოჯოხეთის ძენო, მე ვარ პაპი ალექსანდრე ბორჯია; მე შენს მოადგილედ ვიჯექ მიწიერ ტახტზე და განგადიდე, მაცხოვარო!

„ – ოჰ, რუსთაველო! შენს სტრიქონებს ჯადო-თილისმა აქვს და სასწაულებს ახდენს. შენი პოემა მთა არის თვალშეუდგამი და იქიდან დაქანებულ მოულოდნელ ზვავებს შეუძლია ქვეშ მოიტანოს სახარაბაცა და დავითნიც,

„ადამიანთა საკრებულო მუდამ ორ რიგად იყოფა: მონებივრენი, ვისზედაც ზრუნავენ, და მანებივრალნი, ვინაც მათზე ზრუნავს”. – (სტეფანე პაპას ზიზიები)

„სახელი დაგორებული თოვლის გუნდის მსგავსია, ამბობენ, თუ ერთხელ მოსწყდა, ზვავივით გაიღებს ხმაურსო”. – (აქიმი და ხურო)