ერთ-ერთი ვერსიის თანახმად,მარტოდ მიმავალ ერთ კახელ ხუცესს გზად რამდენიმე თურქმანი შემოჰყროდა.”მტერთა მათ და მოშურნეთა ქრისტეს სჯულისათა შეკრეს ხუცესი იგი მძლავრებითა და შეამთხვიეს საქმე სიბილწისა,რომელ არს ცოდვა სოდომური, და განუტევეს”.წამოვიდა მღვდელი დუშეთს,მივიდა ზაალ ერისთავთან,დაუჩოქა,უამბო თავს გადახდენილი და უთხრა:

“როგორც სულიერ მოძღვარს და ექიმს,ასევე პედაგოგსაც არ უნდა ამოძრავებდეს სხვა არაფერი,გარდა უშუალოდ თავისი უპირველესი მიზნისა – ასწავლოს ბავშვებს,გაანათლოს ისინი ისე,რომ მათგან დამოუკიდებელი ადამიანები ჩამოყალიბდნენ,რომელთაც მომავალში შეეძლებათ იცხოვრონ და იაზროვნონ საკუთარი გონებით.

1. “ღმერთო, ნუთუ არ უნდა დადგეს ისეთი დრო, როცა გაუტანლობას, შურს და ამგვარ საქციელს კაცისას სამშობლოს ღალატს დაარქმევენ და ჩვენს მოდგმას იგი საფიქრალ-სადარდებელ საქმედ აღარ ექნება?”