“ვწევარ თუ ვდგავარ,ვზივარ თუ დავდივარ,დღეა თუ ღამეა,თვით ძილშიაც კი,ვიღაცებს ვეკამათები ჩემი ქვეყნისა და ხალხის ავ-კარგზე.აი,რა არის მიზეზი,რომ ცოტას ვწერ.აი,რა არის მიზეზი,რომ საშინლად ვიღლები.ეს იქნება მიზეზი ჩემი აღსასრულისაც.სადღაც უთუოდ გასკდება გული”.

“იქ ვინ ნახა თავისუფლება,საცა მე ჩემს დედაენაზე ლაპარაკს მიშლიან: არც მასწავლიან,არც მაუბნებენ,არც მამღერებენ,არც მაგალობებენ?! რა გული უნდა მქონდეს მაშინ? რას უნდა ვგრძნობდე?! – სხვას არაფერს,გარდა ზიზღისა,მძულვარებისა.

“წმინდა პავლეს მსგავსად ვაღიარებ,რომ ცოდვილთა შორის უცოდვილესი ვარ.მაგრამ ჩემს თავს არ ვაძლევ უფლებას,რომ პირადი სიმდაბლის შეგრძნებამ დამაშინოს.მე ვიცნობ ჩემს წინამძღოლს (ღმერთს); ვიცი,რომ იმდენადვე სამართლიანია,რამდენადაც ყოვლისშემძლე;