„ – ჩემი ბატონის ლაპარაკიდან გავიგე, რომ ჩვენი დაღუპული ამხანაგების ტყავისაგან ქალის ხელთათმანები გააკეთეს. მაგრამ, – გაიმაგრეთ ნერვები,

„ცნობილი ინდოელი მწერალი ასეთ აზრს გამოთქვამს: „მე ვიცი, რომ ჩქარა დავტოვებ საწუთროს, მაგრამ ასეული წლების შემდეგ დაიბადებიან ადამიანები და დამემსგავსებიან ფიზიკურად, სულიერად, მაშასადამე, მე უკვდავი ვარ”.

„ – რა არის ასი წელი? ისეთი გრძნობა მაქვს, თითქოს ახლახან დავიბადე. წარსული? თანდათან დავიწყებას ეძლევა. და ის, რასაც აგრე სათუთად ინახავს მეხსიერება – ჩვენი ბავშვობა, თითქოს სადღაც, ოდესღაც ნახული სიზმარია.