„ – იყო დრო, როდესაც ქალიშვილები ნებას არ აძლევდნენ თავის თავს, რომ ზემოდან ეცქირათ თავისი მშობლებისათვის, როდესაც ურჩები ცახცახებდნენ მშობლის ძალაუფლების წინაშე; ეს დრო წავიდა, სამწუხაროდ; ყოველ შემთხვევაში, ასე ჰგონიათ ზოგიერთებს”.

„აი დიდი ცხოვრების გზა, ქარიშხალი, ჭექა-ქუხილი, თქეში და ღვართქაფი…” – (მისი სურათის გმირი)

„უეცრად სტუმარმა მაღლა აიხედა და მისი თვალი სურათებს რომ შესწვდა, რატომღაც შეცბა, წარბები მოეღუშა და ბავშვებმა აშკარად დაინახეს, რომ სტუმარი გაფითრდა, მერე ვანოს თვალებში ჩახედა და წყნარად უთხრა:

- ოთახი კარგად მოგირთავს… სურათებიც… – და უცებ ხმა ჩაეხლიჩა, – მაგრამ ის რად გინდა?

„ისეთი დრო მოდის, ისე მოგვერია ეს მანქანები და ისე ვშორდებით ერთმანეთს, რომ თუ რამე გადაგვარჩენს, მეტი სიყვარული და კაცის თაყვანისცემა გადაგვარჩენს”. – (ცრემლი სად არის)

„ომები… უომრად ცხოვრება არც ყოფილა და არც თუ ოდესმე იქნება”.