„ – მე ვიცი, რომ ზოგიერთი ქალი მძრახავს იმის გამო, რაც ჩავიდინე, მაგრამ მე მინდა შევეკითხო მათ,

„რისგანაა ეს ბედგამწყრალი ადამიანი ფუძეზე მიბმული და რა ზნე სჭირს, ნუთუ მართლა თიხისაგან,

„კარგად მესმის – არის ხალხი, რომლებიც არაა ღირსი იჯდეს შენ გვერდით, ჩემ გვერდით…”

„ – ჩემი ბატონის ლაპარაკიდან გავიგე, რომ ჩვენი დაღუპული ამხანაგების ტყავისაგან ქალის ხელთათმანები გააკეთეს. მაგრამ, – გაიმაგრეთ ნერვები,

„ცნობილი ინდოელი მწერალი ასეთ აზრს გამოთქვამს: „მე ვიცი, რომ ჩქარა დავტოვებ საწუთროს, მაგრამ ასეული წლების შემდეგ დაიბადებიან ადამიანები და დამემსგავსებიან ფიზიკურად, სულიერად, მაშასადამე, მე უკვდავი ვარ”.

„ – რა არის ასი წელი? ისეთი გრძნობა მაქვს, თითქოს ახლახან დავიბადე. წარსული? თანდათან დავიწყებას ეძლევა. და ის, რასაც აგრე სათუთად ინახავს მეხსიერება – ჩვენი ბავშვობა, თითქოს სადღაც, ოდესღაც ნახული სიზმარია.

„ – რა არ ვიღონეთ, მაგრამ სიკვდილი ვერ ვძლიეთ, თვალმაისა, ხუჭუჭთმიანი გოგონა ვერ გამოვტაცეთ. ჩემი ქმარი ბავშვის სიკვდილმა სულიერად გატეხა და ფიზიკურად დააძაბუნა.

„ვინც ცოცხლობს: ჭამაც უნდა, სმაც, ჩაცმაც, დახურვაც, სახლიკარიც, კაცს – ქალი და ქალს – კაცი”.

„ხშირად ადამიანი სანამ არ ეტყვიან, ვერცა გრძნობს თავის დანაშაულს”.

„შენს აზრს მაშინ აქვს ფასი, როცა ის საკუთრივ შენია და არ ეთანმება იმას, რასაც სხვა ამბობს”.