„სამყაროს, სადაც ჩვენ ახლა ვცხოვრობთ, სანახაობები ყელში ამოუვიდა…”

„წუთისოფელი ყველას ტეხს და ბევრს მერე ეს გადატეხილი ადგილი უფრო უმაგრდება. ვისაც ვერ გატეხს,

„საქმესა და პოლიტიკაში კაცმა გზა უნდა გაიკაფოს და გაიკვლიოს, ხალხი გვერდზე მიყარ-მოყაროს, თორემ ისე სანუკვარ მწვერვალს ვერ მიაღწევს. იქ რომ ავა, სვიანიც გახდება და გულმოწყალეც, მაგრამ ჯერ ხომ უნდა ავიდეს!”

„თავს პატივი ეცი და საკურთხეველზე ნუ მიიტან მთელ შენს სიყვარულს, სულს, გულს და ენერგიას, როდესაც არ არის საჭირო, როდესაც ამას ვერ დააფასებენ და, შესაძლებელია, სიძულვილითაც კი უარყონ”.

„სწორედ მაშინ არ უნდა აჩქარდე, როცა არ იცი, რას გიქადის მომავალი ან რა გამოვა ამა თუ იმ საქმიდან”.

„ჰო, რას იზამ, ჩვენს სამყაროს ახასიათებს ამგვარი წინააღმდეგობა, როცა ერთს მუდამ ახსენებენ, მეორეს კი ივიწყებენ”.

„როგორც ყველა ადამიანს, ვინც ბოროტი საქმე ჩაიდინა, უნდა ეშინოდეს, რომ როგორც უნდა იცავდეს თავს, მისი ნამოქმედარი ბოლოს და ბოლოს მაინც გამომჟღავნდება, ასევე ის, ვინც სხვის უნახავად სიკეთე ჩაიდინა, უნდა მოელოდეს, რომ, წინააღმდეგ მისი სურვილისა, მისი ნამოქმედარიც საჩინო გახდება”.

„უნდა გავუფრთხილდეთ ჩვენს ურთიერთობას გარშემომყოფ ადამიანებთან, რადგან სიკვდილის ყოველი შემთხვევა ცოცხალთა მცირე ჯგუფში ტოვებს აზრს იმის თაობაზე, რამდენი შემთხვევა გაუშვეს ხელიდან და რა ცოტა გააკეთეს,

„როცა ადამიანი ბევრს დაკარგავს, იმის არჩევას სწავლობს, რაც ყველაზე მეტად სჭირდება”.

„ – არსებობს სიყვარულის ხანა, ისევე როგორც აკვანში წოლის სვებედნიერი ხანაც არსებობს, მაგრამ თვითონ ცხოვრება გვდენის მერე ამ აკვნიდან”.