“აფსუს,ქართველი კაცის გულო!

სიმართლისა და სიკეთისათვის გიძგერია,სამშობლოს სიყვარულით ანთებულხარ და ხვეულ გზასავლებზე გიშუქებია.შურისძიებისათვის ანთებულხარ,მეომრისათვის ძალა არ გამოგილევია და უძლეველად გიქცევია,მეოფლისათვის ოფლი შეგიყვარებია,კაცური კაცისათვის სიმშვენიერე მიგიცია.ბაჯაღლოსავით უზადო ყოფილხარ,მხოლოდ ერთი ზადი გქონია,საძულველი ნაკლებად გძულებია,სასიყვარულო გადამეტებით გყვარებია.

“მხოლოდ ის არ კვდება,ვისაც დაბადება არ უწერია.სიკვდილიც ხომ მხოლოდ ამისთვისაა მოვლენილი ამ ქვეყნად და ვალდებულია აღასრულოს თავისი ვალი”.

„ – ღმერთი! ღმერთი! რა უჭირს იმ ღმერთს, უბრძანოს ოსმალოს იქნება თუ სპარსელს, რაჭის ერისთავს იქნება თუ ჩვენ მეფეებს, „გაჩერდი, შენ ტყავში დაეტიე, ნუ აწიოკებ მეზობელს, თვარა, ჩემი ანგელოზების რაზმით ნაცარ-ტუტათ გაქცევო”. პატარა კაცებს გვითხრას, „ნუ ქურდობ, საზღვარს ნუ გადაწევ, თორემ რაც გაქ, იმასაც გაგიტიალებო”. არა, დამჯდარა ის დალოცვილი და სეირს უყურებს, რავა ვჭამთ ერთმანეთს…

“მე რომ პირუტყვთა მფარველ საზოგადოებისა ვიყო,სასტიკად ავკრძალავდი პირუტყვების ხოცვასა.რამდენი პირუტყვია,რომ ადამიანის უმჯობესია”. 

“ძეგლებს მხოლოდ მკვდრებისთვის არ დგამენ.

ხანდახან ცოცხლებსაც უნდა დაედგას.უნდა დაედგას ყველაზე ცოცხალს ცოცხალთა შორის”.

„ღმერთო ჩემო, აბა როდის არის, რომ განშორების მიზეზი, რაიმე საგანივით ერთნიშნა ნივთივით თვალწინ გედოს? განა არ არის ეს აზრის პოვნის პროცესი,

“ეშმაკსაც წაუღია ენა! საქმე ენა არ გახლავთ”.