“რიცხვი მათი ლეგიონია.ჯერ მინდა ისინი დავასახელო,ვინც თავიანთ სისულელის გამო გადამკიდებიან.მათ ჩემი არ გაეგებათ,არც მიცნობენ და ისე მაძაგებენ.ასეთნი მრავალნი არიან და ამგვარებმა თავი მომაბეზრეს ჩემი ცხოვრების მანძილზე.მე მათ მივუტევებ,რამეთუ არ უწყიან რასა იქმნიან.

მეექვსეჯერ მიატოვა

მაჰადორმა ზეცა ვრცელი,

“თუ შემეკითხებიან – არის თუ არა ჩემში ქრისტესადმი თაყვანისცემის გრძნობა,მე ვიტყოდი: დიახაც-მეთქი.მე ქედს ვიდრეკ მის წინაშე,რადგან მას ზნეობრიობის უზენაესი პრინციპის განცხადებად ვთვლი.

“სიცოცხლე უსიყვარულოდ,სატრფოსგან მოშორებით,მხოლოდ უთავბოლო კომედიაა,ცუდი პიესაა გამოსაღები უჯრებით.გამოსწევ ერთ უჯრას,ისევ შესწევ და შემდეგისკენ იჩქარი.

“ლისაბონის მიწისძვრამ შეარყია რწმენა ღვთის სიკეთეში,მერე კი ეჭვი შემეპარა ადამიანთა სამართლიანობაში.მე ბუნებით მიდრეკილი ვიყავი სიკეთისკენ – კეთილქმნადობისაკენ,ამიტომ რაღაცას ძალზე უნდა შევეძრწუნებინე,რომ ჩემში მოეკლა რწმენა ადამიანთა ღირსებაზე.

“ჭაბუკობის დროიდან დამჩემდა ჩვეულება,რომელსაც ვერ დავაღწიე თავი მთელი ჩემი ცხოვრების განმავლობაში.სახელდობრ,დაუყონებლივ განმესხეულებინა პოეზიის სახეებში ყველაფერი ის,რაც მახარებდა,გულისტკივილით მავსებდა ან მტანჯავდა,

1. „ – მეხს ეძებ, თავზე რომ დამატეხო? კიდევ კარგი, ბედკრულ მოკვდავებს ეგ ძალა არ გბოძებიათ. მტარვალის წესია, მუსრი გაავლოს ყველა უდანაშაულოს, როცა სხვა პასუხი არა აქვს”.

“პოეზია და სიმართლე: ჩემი ცხოვრებისა” – გახლავთ უდიდესი გერმანელი მწერლისა და მოაზროვნის – იოჰან ვოლფგანგ ფონ გოეთეს (1749-1832 წლები),ავტობიოგრაფიული ნაწარმოები.

“ჭაბუკობის დროიდან დამჩემდა ჩვეულება,რომელსაც ვერ დავაღწიე თავი,მთელი ჩემი ცხოვრების განმავლობაში.