„ნუთუ არ გაგიგიათ, რომ არსებობს პაწაწინა ჩიტი, ნიანგს კბილებიდან ხორცის ნარჩენებს რომ აცლის… და ამით არსებობს, ნიანგიც ჩიტს არაფერს ერჩის. ო, რა დიადია ბუნება!”

„ვისაც ჭკუა აქვს, ქვას უნდა იცემდეს თავში, ნემსის ყუნწში უნდა ძვრებოდეს, მშვიდობიანად რომ ჩაიაროს როგორმე, დავუშვათ, დღევანდელმა დღემ.

„იმის დასაკუთრებას ნუკი ცდილობ, რაც არ გეკუთვნის, არამედ კუთვნილთაგან ამოარჩიე უკეთესი და გულისხმაყავ, რას არ იღონებდი მის დასაუფლებად, უკვე რომ არ ფლობდე მას”.

„ – რადიო-მიმღები ჩაირთო: აპარატი ჯერ დუმდა, მერმე, უცებ, მწვანე შუქმა იელვა და ატკრციალდა; მე სწრაფად ვატრიალებდი ღილაკს და სარდაფს ერთმანეთში არეული ათასგვარი ხმები, გაურკვეველი ხმაური,

ლიდიელმა ჯორმა მდინარეში თავის გამოსახულებას მოჰკრა თვალი და გაიხარა, გაოცდა,

„დამსხვრეულ ჭურჭელს ბედნიერება მოაქვს, მაგრამ მხოლოდ არქეოლოგებისთვის”.

„სწორედ რომ კოშმარია! სხვაგვარად ვერ დაარქმევ. დადიხარ ადამიანებს შორის, რომლებსაც იცნობ, უყურებ მათ სახეებს და უცებ სახეები იცვლება. ეს ის არ ყოფილა, ვისაც იცნობდი, ეს ვიღაც უცხო, სასტიკი ადამიანია”.