ჩუმად,ჩუმად,მთის ნიავო! რა გატირებს,გავალალებს?

ნუ შეახებ ფრთას გულის სიმს,ნუ შეაშრობ ცრემლს ჩემს თვალებს.

ვანო

- ჩვენთან რად მოხველ,ძმობილო,

შენ ჩვენი არ ხარ საფერი,

შენ დაიღალე,მეგობარო,მიეყრდნე ჩემ მკერდს,

მე მინდა ვნახო შენი სახე – ეგ შენი წყლული,

მიდის-მოდის ეს სოფელი,ქარტეხილთა ზღვისებრ ღელავს!

უკან დასდევს დრო და ჟამი,მის ნაქსელავს ქსოვს და სთელავს.

ქართველნო ქალნო,იმხნევეთ,

გვარი არ წაგიხდენიათ;

განგებავ! ამას ნუ მიწყენ,

ვერ გადავგვარდე გვარადა,