“ხომ გაგიგონია,ჩვენში რომ კაცი გადმოვარდნილა საიდანმე და თავისი ენა გადავიწყებია, – გადარჯულებულიაო,იმისას იტყვიან, – და გადარჯულებული მთელს ქვეყანაზედ ისე მიაჩნიათ,არავინ რას დაჰსდევს,ყურს არავინ ათხოვებს და თუ ხმა ამოიღო სადმე,ეს ვიღა ოხერიაო,იტყვიან.

“სიტყვა არის პირველი მიზეზი სწავლისა და განათლების მოფენისა ქვეყანაზე: სიტყვამ გამოიყვანა კაცი ველურისა მდგომარეობისაგან: სიტყვამ დაუმშვიდა მას მხეცური გული,ჰყო იგი ლმობიერ,მოსცა შებრალება და აღიყვანა სახიერებისა სიმაღლედ,სადაც სუფევს მეუფება სიყვარულისა და მოწყალებისა!

” – რანი ვართ,რანი? ათასი გიორგი მუხრანსკი,ათასი ლუკა ისარლიჩი,ათასი გამცემი გვაზის თავზე… ეს ავი დრო მაჯლაჯუნასავით დასწოლია ჩვენს აზრსა და სიტყვას და საძრაობას არ აძლევს… არ ვიცით ბრძოლა,არა!

გენიალურმა ირლანდიელმა მწერალმა,პოეტმა და მოდერნიზმის თვალსაჩინო წარმომადგენელმა – ჯეიმზ ჯოისმა (1882-1941 წლები) ირლანდიელ ხალხში გავრცელებული და დამკვიდრებული ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი ტრადიციის – “სტუმარ-მასპინძლობის” შესახებ საკუთარ დღიურში მეტად საინტერესო ჩანაწერი გააკეთა: 

“შვილნო,გაწყენთ თავს და მოგახსენებთ: ჩემის ცოდვით ისეთი ხომ არავინ გამოხვედით,რომ მეცნიერება მიგეღოთ,მაგრამ ეს ხომ ბუნების წესია: იცოდეთ: სიტყვიერნი დავიბადენით და სიტყვიერს გონებაც უნდა ჰქონდეს და გონებიანს ხომ ეს შვენის,თავის სარჩო და სასიცოცხლო მოიგონოს და ეცადოს,