“როცა ბერიკაცი იფურთხება სიცოცხლის აუგად,მას განა სიცოცხლე მობეზრდა,არამედ საკუთარი სიძაბუნე.სიცოცხლის დამამშვენებელი  ჯანსაღობა და ახალგაზრდობაა.როცა ისინი ზურგს შეაქცევენ ადამიანს,მაშინ კაციც პირს იბრუნებს ცხოვრებისაგან.

“მას აქეთ,რაც მე ჩემს თავს ვიცნობ,მე ერთი წადილის მეტი არა მქონია,ერთი ღმერთის გარდა სხვისთვის თაყვანი არ მიცია.მე შენ მიყვარდი,შენ მწამდი,შენ გემსახურებოდი ავად თუ კარგად,როგორც შემეძლო,როგორც ჭკუა მიჭრიდა.

“ვგრძნობ,რომ ეს პრემია მიმანიჭეს არა პირადად მე,როგორც კაცს,არამედ ჩემს შემოქმედებას – მთელი ცხოვრების ნაჭირვებს,სიმწრის ოფლში ტანჯვაგამოვლილ ადამიანურ სულს,ნაწამებს არა სახელისა ან სიმდიდრის მოსახვეჭად,არამედ იმისათვის,რომ ადამიანური სულისაგან რაღაც მანამდე არარსებული შემექმნა.

“ამხანაგი ვასილი იოსების ძე სტალინი 1944 წლის მაისიდან ასრულებს დივიზიის მეთაურის მოვალეობას.პირადად ამხანაგ სტალინს გააჩნია კარი ორგანიზატორის უნარი და ნებისყოფა.

“არ მჯერა ის ამბავი,თითქოს ომი მხოლოდ ხელმძღვანელი მოღვაწეების,მთავრობებისა და კაპიტალისტების ბრალია.არა,ალბათ,პატარა ადამიანებიც არიან დამნაშავენი,თორემ მთელი ხალხები არ მიიღებდნენ ომში მონაწილეობას,ადამიანში,ალბათ,იმთავითვე გამჯდარია მისწრაფება ნგრევის,მკვლელობის,ჩეხვისა და მხეცობისაკენ.სანამ მთელი კაცობრიობა არ გარდაიქმნება,არც ომები მოისპობა.

“საკუთარი სიამოვნებისათვის სხვისი სიამოვნების მითვისება უსამართლობაა. და, პირიქით,ადამიანურობისა და სიკეთის ვალია,მოაკლო საკუთარ თავს და მისცე სხვას,ეს მოვალეობა იმდენს არაფერს გვაკლებს,რამდენსაც გვმატებს,

“მე არ ვიცი – ვის უყვარს საქართველო ჩვენზე მეტად.დღეს ყოველ გაკოტრებულ პოლიტიკოსს თავისი თავი წმინდა სებასტიანე ჰგონია,რომელიც დაისრულია სამშობლოთი და სამშობლოსათვის.

“ჩვენ გვიყვარს “სემიტური გამოჩენა”,მაგრამ ჩვენ არიული “გამორჩევაც” გვიყვარს.”ღალაგადასმულობის დასაწყისს ჩვენს ბუნებაში ეომება პრინციპი “აზნაურობის”.ჩვენ ხშირად გვძლევს ხოლმე წვრილმანობა.მაგრამ გვაჯადოებს “რაინდული ხმალში გამოწვევა”,ჩვენ “მეწვრილმანეებიცა” ვართ და “რაინდებიც”.ქართველი კაცი კაცი “ლაქიაც” არის და “მეფეც”,”ჟულიკიც” და “არისტოკრატიც”.