ხანდაზმულ ასაკში შესული ქართული რეალისტური ქანდაკების ფუძემდებელი სკულპტორი და პედაგოგი – იაკობ ნიკოლაძე (1876-1951 წლები),რომლის საჭრეთელმაც სხვა მრავალ ცნობილ ქანდაკებასთან ერთად ქართველთა „უგვირგვინო მეფედ” წოდებული – ილია ჭავჭავაძის საფლავის მონუმენტიც გამოკვეთა,

„თებერვალი კბილებს აკაწკაწებს, ცინგლი ჩამოდის – მთელ ქვეყანაზეა გაგულისებული, აღრენილი – ერთი იმდენი ძალა მომცა, დიდიან-პატარიანად, ყველანი ყინულად ვაქციოო. გულზეა გახეთქილი, დღეები რომ ჩამოაჭრეს, დაამოკლეს.

„საერთოდ,ადამიანი ჩვეულებრივია და ასეთიც უნდა იყოს – ჩვეულებრივი – ანუ, ცოტა გულადიცა და ცოტა მშიშარაც, ცოტა გულუხვიცა და ცოტა ძუნწიც, ცოტა კეთილიცა და ცოტა ბოროტიც, ცოტა ჭკვიანიცა და ცოტა ბრიყვიც, ცოტა ბედნიერიცა და ცოტა უბედურიც,რადგან ეს „ცოტა-ცოტაობა” აძლებინებს სწორედ

1902-1906 წლებში ქართველობა საქართველოში ისე გრძნობდა თავს,თითქოს უცხოეთში იყო და არა თავის სამშობლოში. გაძარცვული, უფლებააყრილი, დაბეჩავებული, დევნილი, საკუთარ ბაზას – ეკონომიურ, სამრეწველო დაწესებულებათ მოკლებული, აბუჩად აგდებული მთავრობისაგან და მეზობლებისაგან – ქართველობა მეორე და მესამე რიგში იყო ჩაყენებული.