კატორღამისჯილმა და ციხიდან გაქცეულმა დიდმა ქართველმა მწერალმა – ლეო ქიაჩელმა (1884-1963 წლები),ერთი პერიოდის მანძილზე,თავი შვეიცარიის ქალაქ ჟენევას შეაფარა.ემიგრაციაში მყოფი ქართველი მამულიშვილი იმდენად სასოწარკვეთილი გახლდათ თავისი დუხჭირი მდგომარეობითა და სამშობლოდან მოწყვეტით,რომ მის მიერ წარმოებულ დღიურში შემდეგი სახის ჩანაწერი გააკეთა:

გენიალური ქართველი მწერალი,დიდი მამულიშვილი და ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის ერთ-ერთი ლიდერი - მიხეილ ჯავახიშვილი (1880-1937 წლები),რომელიც ჯერ სასტიკად იქნა ნაწამები ლავრენტი ბერიას თანდასწრებით და შემდგომ კი დახვრეტილი,იმ პერიოდის ქართველი მწერლებისა და ზოგადად,იმავე პერიოდის ქართული მწერლობის შესახებ ერთობ გულდაწყვეტილი წერდა:

“ამბობენ,დიუმამ სამი თუ ოთხი თაობა გაართოო.მაგრამ დიუმამ გართობაზე მეტი გააკეთა: დიუმა თაობებს ანუგეშებდა. და თუ მან კაცობრიობა უფრო დიდსულოვანი დახატა,

“გახსოვდეთ,რომ თქვენ სამშობლო გავალებთ თქვენი მშობლიური ენის შესწავლას”.

„იმ გრძნობებს შორის, რომელიც ადამიანს გააჩნია, ყველაზე კეთილშობილური სიყვარულია. თუ რა არის სიყვარული, ეს საკაცობრიო პრობლემაა და მე არც შევეცდები მისი ნორმების ან კანონების დადგენას. ერთი კი ცხადია, რომ სიყვარული იწყება ცალმხრივიდან და გრძელდება მრავალმხრივამდე”.