Tag Archives: ისტორია

“ბარონესა” მარგარეტ ჰილდა ტეტჩერი – “ეპიზოდი”

დიდი ბრიტანეთის ისტორიაში,სიცოცხლეშივე ლეგენდად ქცეული რიგით 71-ე პრემიერ-მინისტრი (1979-1990 წლებში) – “ბარონესა” მარგარეტ ჰილდა ტეტჩერი,გადადგომის შესახებ წაკითხულ განცხადებაში აცხადებდა:

“გერმანული ფლოტის გაყოფის ისტორიიდან”

კაცობრიობის ისტორიაში,ყველაზე საშინელი მოვლენის – “მეორე მსოფლიო ომის” დასრულების შემდგომ (1945 წელი),უმთავრესი “მოკავშირე სახელმწიფოების” – საბჭოთა კავშირის (სტალინი),დიდი ბრიტანეთის (ჩერჩილი) და ამერიკის შეერთებული შტატების (ტრუმენი) ლიდერები,ერთმანეთს შეხვდნენ.

ჟანა დ’არკი “მართლმსაჯულების წინაშე”

მართებულად აღუნიშნავს უდიდეს იტალიელ პოლიტიკურ მოაზროვნეს – ნიკოლო მაკიაველს:

“შავი კოდექსები”

“შავი კოდექსები” - ინგლისურ ენაზე “Black Codes”.ამ ტერმინოლოგიით მოიხსენიებდნენ დისკრიმინაციულ საკანონმდებლო აქტებს,მიღებულს ამერიკის შავკანიანი მოსახლეობის წინააღმდეგ მე-XIX საუკუნეში.

ნოე რამიშვილი – “ბოლშევიზმისა და ფაშიზმის შესახებ”

“ბოლშევიზმი სოციალიზმისაგან კიდევ უფრო შორს დგას,ვინემ ეს იყო ანარქიზმი…  ბოლშევიზმი სოციალიზმთან ვერ მორიგდება,ერთი სხვაა,მეორე სხვაა,შუაში უდევს დიდი ზღვარი.

გრიგოლ ბაკურიანის ძე – “ეპიზოდი”

XI საუკუნის გამოჩენილმა ქართველმა პოლიტიკურმა მოღვაწემ და ბიზანტიის დიდმა დომესტიკოსმა - გრიგოლ ბაკურიანის ძე-მ,რომლის სახელიც დაკავშირებულია ბულგარეთში ქართული ქრისტიანული ხუროთმოძღვრების უმნიშვნელოვანესი მონუმენტის და ერთ-ერთი უდიდესი და უძველესი მართლმადიდებლური მონასტრის აღმოსავლეთ ევროპაში – “პეტრიწონის მონასტრის” დაარსებაში (1083 წელს).

“ჰერაკლეოპოლისელი მეფის დარიგებანი შვილს”

“მახვილი სიტყვა შენი – ძალაა შენი.მახვილი მეფისა,ენა მისი,სიტყვა მისი – ყოველ იარაღზე ძლიერია. 

“გერმანული პროპაგანტისტული ფურცლები საქართველოში”

“ქართველებო! 

ექვთიმე თაყაიშვილი (წმინდა ექვთიმე ღვთისკაცი) – “ეპიზოდი”

“ზოგმა ჩემმა შეგირდებმა მომმართეს წინადადებით იუბილის მოწყობისა,რაზედაც რა თქმა უნდა,უარი განვაცხადე.პირველად იმიტომ,რომ საიუბილეო არაფერი გამიკეთებია,მე მხოლოდ ჩემს ქართულ მოვალეობას ვასრულებდი.

“ლეგენდა ნეკრესის შესახებ”

ქართველი ერი,ისევე როგორც სხვა ერის წარმომადგენლები,ქრისტიანობის დამკვიდრების შემდგომ ტაძრებში შესაწირად ყოველთვის იყენებდნენ ძროხას,ფრინველსა და ცხვარს.