„ – თუ ჩვენი სახლის საძირკველს საკუთარ მიწაზე ვერ ჩავყრით და ჩვენ ნერგებს ვერ გავახარებთ, მაშინ რაღა ფასი აქვს ცხოვრებას?” – მიხეილ კეკელიძე (ჯვარცმული ქვეყანა)

„ – აქედანვე თუ წაუწექი ტომრებსა და გოდრებს, მთელ შენ სიცოცხლეში ვეღარ მოიცილებ. ეგ მაგას ეხერხებაო და, შინაური იქნება, თუ გარეული, ყველა შენ აგკიდებს”. – რეზო ინანიშვილი (თინა და სანდრო)

„ – რაც უფრო დიდ ხანს ვცხოვრობ, მით უფრო ვრწმუნდები, რომ ყოველ საქმეში უმთავრესია ჯიქური, ვაჟკაცური და უყოყმანო მოქმედება. სიტყვა და შეტევა…

„იმედი ისეთი სატყუარაა… ეშმაკმა იცის ამ ქვეყნის თავი და ბოლო: ყველაფერი შეიძლება მოხდეს”. – გიორგი პაპუაშვილი (შორეული ციალი)

„რაც უფრო მკაცრად მოექცევი ადამიანებს, მით უფრო მეტად დაგაფასებენ… დიახ, დიახ, ასეთია ჩვენი ბუნება!” – მიხეილ მრევლიშვილი (საბედისწერო მოსახვევი)

„სიბრალულმა თანაგრძნობაც იცის, თანაგრძნობამ ყველაფრის მიტევება, ხოლო მიტევების შემდეგ ახალი ცხოვრება იწყება”. – ოთარ ჩხეიძე (კვერნაქი)

„ – ოცნება თქვენი, გოგო-ბიჭების საქმეა. მე კი, მე, ჩემსას დამაჯერეთ. ჩემი ოცნებები ახლა, მე რომ შემფერის და შევუპყრივარ, მოგონებებია, განვლილი წუთისოფლის შეფასება-გადაფასებაა. ისინი იმათ შეეხებიან, რასთანაც გავჩნდი, სადაც აღვიზარდე, კეთილი და ბოროტი განვიცადე. მერე დავბერდი…” – ბორის ჩხეიძე (ჯუთია)

„ხანდახან ადამიანის ენაც უძლურია, ამიტომ დადუმდება ხოლმე და მარტო თვალებიღა მეტყველებენ”. – გიორგი ნატროშვილი (თეთრხალათიანი კაცი)

„რამდენი რამ უნდა გადაიტანო და მაინც რა სწრაფად გარბიან წლები! რა გამალებით მიაქროლებენ მარადიულ უსასრულობაში სიხარულსა და მწუხარებას, სიამეს და სევდას!.. ზოგი ისე გაუჩინარებულა საუკუნეთა წყვდიადში,

„ცხოვრება სწორედ იმითაა რთული და ალბათ საინტერესოც, რომ ის, რაც დილით მეხია, ნაშუადღევს შეიძლება მეხამრიდად იქცეს”. – ჯემალ ქარჩხაძე (სოლომონიანი)