“ჩვენი ცხოვრება თავისა თვისისაგან მუდმივი ლტოლვაა,თითქოს მუდამ ჟამს სინდისის მხილება გვდევნის და გვაფრთხობს.დადგება თუ არა საკუთარ ფეხზე ადამიანი,მაშინვე ყვირილს იწყებს,რათა ჩააქროს ის ხმა,რომელიც თვის გულში ესმის.როცა მოწყინდება,დროს გასატარებლად მირბის;

“მსოფლიო ისტორია წარმოადგენს მსვლელობას მარტივიდან რთულისაკენ,მონობიდან თავის უფლებისა და თანასწორობისაკენ,ბიწიერებიდან სათნოებისაკენ,უმეცრებიდან სიბრძნისაკენ,მხეცობიდან ადამიანობისაკენ,ტანჯვიდან ლხენისაკენ,ჯოჯოხეთიდან სამოთხისაკენ.

“მკითხველო,იცი როგორაა? მთელი ცხოვრება მოვდიოდი და მოვდიოდი და უხსოვარი დროიდან სულ “უბრალოდ”,მარტივად ცხოვრება მინდოდა.სულ ვეცემოდი და ვდგებოდი და სულ ველოდებოდი,რომ ერთხელაც ეს “მარტივი” ცხოვრება ჩემთანაც მოვიდოდა.უბრალოდ მეყვარებოდა,დავისვენებდი,უბრალოდ დავიღლებოდი,უბრალოდ ვიცხოვრებდი.არაფერი უბრალოდ არ გამოვიდა.

„არასოდეს ჩემი თავი მე არ მომწონდა. მე არ მიყვარს ჩემი თავი, როგორც მწერალი. ყველაზე ცუდი ის არის, რომ რაღაც ბურანში ვარ გახვეული და ხშირად თვითონ არ მესმის ის, რასაც ვწერ…

“ახლანდელი საზოგადოება უფრო მხეცთა გროვას წარმოადგენს,მანამ სათნო ადამიანების საზოგადოებასა; ჯერედ მის მოქმედებას და ნებას მართავს ძველი დევიზი: “ვაგლახი ძლეულთა!”

1. “ადამიანებში ბევრია მგელ-კაცები.კიდევ უფრო მეტი ცხვარ-კაცები!..”

დიდი ქართველი მამულიშვილი,პედაგოგი,პუბლიცისტი და საზოგადო მოღვაწე - იაკობ გოგებაშვილი (1840-1912 წლები),სიცოცხლის სამოცდამეცამეტე წელში იყო გადასული,როდესაც ფიზიკურად მოტყდა.სიკვდილის წინ ხანგრძლივად არ უავადმყოფია, – იგი მხოლოდ ერთ თვეს იყო ავად.