„ყველაზე მეტად ფატიმა მიყვარსო”, – ხშირად შენიშნავდა საქართველოს დაუძინებელი მტერი, „შაჰ-აბას დიდად” წოდებული ირანის შაჰი – აბას I (1571-1629 წლები).

„მზე ჩაესვენა დაქანცული, ჯანდაკარგული.

მაინც ფრიალებდა ქართული დროშა უკანასკნელი ხერხეულიძის ხელით ზეაღმართული და სისხლდადენილ გლეხთა მცირე გუნდით შემოსალტული.

ანტიკური ხანის რომში, სხვა უამრავ უცნაურ წესთან ერთად, ერთი ფრიად უცნაური და საყურადღებო წესი იყო დამკვიდრებული: ნებისმიერი პიროვნება, ვინც კი თანამდებობის მაძიებლად მოიაზრებდა თავს, ვალდებული გახლდათ „მარადიული ქალაქის” ფორუმზე უტუნიკოდ (მამაკაცის ტრადიციული სამოსი ძველ რომში) ტოგის ამარა ჩასულიყო,

„არ ვიფიქროთ დღევანდელ დღეზე – ამაზე ჩვენმა სახელოვანმა წინაპრებმა უკვე იზრუნეს. ვიფიქროთ ხვალინდელზე, რათა ჩვენმა შვილებმა სამარადჟამოდ არ შეგვაჩვენონ”. – ეს გახლდათ უმთავრესი დევიზი ლეგენდად ქცეული ძველ ბერძნული ქალაქ-სახელმწიფოს – სპარტის ლეგენდადვე ქცეული მოსახლეობისა.

„ვინ არის ებრაელი და ვინ არა, ამას ვწყვეტ მე!” – რიხით ამბობდა ხოლმე თავის კარიერის პიკში მყოფი მესამე რაიხის რაიხსმარშალი - ჰერმან ვილჰელმ გერინგი (1893-1946 წლები).