ერთ-ერთი ვერსიის თანახმად,მარტოდ მიმავალ ერთ კახელ ხუცესს გზად რამდენიმე თურქმანი შემოჰყროდა.”მტერთა მათ და მოშურნეთა ქრისტეს სჯულისათა შეკრეს ხუცესი იგი მძლავრებითა და შეამთხვიეს საქმე სიბილწისა,რომელ არს ცოდვა სოდომური, და განუტევეს”.წამოვიდა მღვდელი დუშეთს,მივიდა ზაალ ერისთავთან,დაუჩოქა,უამბო თავს გადახდენილი და უთხრა:

ერთ-ერთი უდიდესი ძველრომაელი პოლიტიკოსი,მხედართმთავარი,ხუთგზის კონსული და ორგზის დიქტატორი – კვინტუს ფაბიუს მაქსიმუს ვეროკოსუსი (ძვ.წ.აღ-ით 275-203 წლები),”მეორე პუნიკური ომის” დროს,ყველაზე დიდი მოწინააღმდეგე გახლდათ,რომის მოძულე,ლეგენდად ქცეული კართაგენელი მხედართმთავრის – ჰანიბალ ბარკასი (ძვ.წ.აღ-ით 246-183 წლები).

მას შემდეგ,რაც ძვ.წ.აღ-ით 336 წლის ოქტომბრის თვეში შეთქმულების შედეგად მოკლულ იქნა მაკედონიის მეფე და ალექსანდრე მაკედონელის მამა – ფილიპე II მაკედონელი,ათენელებმა მყისვე შესწირეს კეთილუწყების მსხვერპლი და დაადგინეს,რომ პავსანია გვირგვინით შეემკოთ.

XV საუკუნის გასული იდგა. თბილისის სამხრეთით სოფელ ტაბახმელას მიდამოში საშინელი ომი იყო გაჩაღებული. იბრძოდნენ ერთი მხრივ სპარსელები და ლეკები, მეორე მხრივ ქართველები.

“თუ ყოველ საქმეში პატივი ყველაზე გამოცდილსა და ყველაზე უნარიანს უნდა მიეგოს,მაშინ ჰეგემონობა უდავოდ ჩვენზეა ალალი.აკი ადრეც ჩვენ გვეკუთვნოდა.აბა თქვას ვინმემ,რომელი ქალაქია სახმელეთო ბრძოლებში ისეთივე გამორჩეული,როგორც ჩვენი – საზღვაო შეტაკებისას.