“თუკი სიკვდილი მართლაც ჩვენი დაა,რად არ გვახსოვს ჩვენი წინა ცხოვრებები ისევე,როგორც გვახსოვს ჩვენი გუშინდელი,გუშინწინდელი,ან  თუგინდ შარშანდელი დღე? მაგრამ განა კი გვახსოვს ადრეული ბავშვობის დღეები და ან ჩვენი დაბადება?

“ჩემი ხნის ხალხი ერთად ვიკრიბებით ხოლმე,რითაც ვამართლებთ ძველ ანდაზას.თავს რომ მოვიყრით,ბევრი ჩვენგანი სინანულით იგონებს სიჭაბუკეში განცდილ სხვადასხვა სანუკვარ სიამოვნებას – სასიყვარულო განცხრომას,ქეიფს,ღრეობას და სხვა მისთანათ,თანაც ისე ბუზღუნებენ,თითქოს დიდი რამ დაეკარგოთ:

ერთხელ რომში კეისარს ვიღაც მდიდარი უცხოელები დაუნახავს,რომლებიც უბეში ჩასმული ძაღლისა და მაიმუნის ნაშიერებს ეალერსებოდნენ.გაოცებულ კეისარს უკითხავს: “ნუთუ თქვენში ქალები ბავშვებს არ შობენო?”

“ადამიანის ატანა რომ შეძლო,უსულო საგნებზე უნდა წვრთნა და ავარჯიშო შენი მოთმინება,საგნებზე,რომლებიც მექანიკური და, საერთოდ,ფიზიკური აუცილებლობით,ხელს უშლიან ჩვენი ზრახვების ხორცშესხმას,რისი მოწმენიც ყოველი ფეხის ნაბიჯზე ვხვდებით.