„ – მითხარი, განა ფული არ ხდის ადამიანს ცხოველად?

- დიახ. სწორედ ისევე, როგორც უფულობა”.

„მე რომ კუზიანი ვყოფილიყავი, ამისათვის თავს არ მოვიკლავდი და მშვენიერთა გულების დაპყრობის იმედს არ გადავიწყვეტდი. ჯერ ერთი. მე მხოლოდ ორი ჯურის ქალებს მივმართავდი; ან ისეთებს, რომელნიც ბუნებით მგრძნობიარენი და გულჩვილნი არიან, ან ისეთებს (და მათი რიცხვი დიდია), რომლებსაც ორიგინალობის პრეტენზია აქვთ.

„საკუთარ არსებაში დავიარებით და ვხდებით ყაჩაღებს, მოჩვენებებს, გოლიათებს, ბებრებს, ყმაწვილებს, ცოლებს, ქვრივებს, რაყიფ ძმებს. მაგრამ ისევ და ისევ, მუდამ საკუთარ თავს ვხვდებით”.

„ – მუშაობა? ფუი, რა სისულელეა! რა ფასი აქვს ჩემს ნახატებს? ვის სჭირდება? ვინ იყიდის მათ? ან ვინ იქნება, რომ ერთი გამამხნევებელი სიტყვა მაინც წამოსცდეს, მითხრას, მშვენივრად დაგინახავს ბუნება და ლამაზად გადმოგიხატავსო!

„უსიტყვო შემოხედვა, იმის შეგრძნება, რომ გაგაჩნია თუნდაც ერთი ადამიანის თანაგრძნობა, როდესაც ყველამ მიგატოვა, წარმოადგენს ღერძს, დასაყრდენს, ნუგეშს – დიდ უბედურებაში, რომელსაც ვერავითარი განძი ვერ გამოისყიდის”.

„თქვენ ვერც კი წარმოიდგენთ, რისი გაკეთება შეუძლია ადამიანს, როცა ერთი გროშიც არ გააჩნია”.

„ რა მნიშვნელობა აქვს საიდან მოდის რჩევა, ოღონდ ის კარგი იყოს”. – (კარმენი)

„მამაკაცი იმაზე უკეთეს ვერაფერს შესთავაზებს ქალს, თუ არა – ცოლად გამომყევიო”.

„ჩემს თავზე მევე მეცინება – მეც ყველაფრის გაგება რომ მომინდა!”