„იწამეთ ღმერთი, სიცრუის გარეშე არ შეიძლება! როდესაც მე მართალს ვამბობ, არავინ არაფერს მაძლევს. სიმართლე შიმშილის კარებზე დაგაბამს და ღია ცისქვეშ გაიყინები!”. – (მათხოვარი)

„დიდი უცნაური გრძნობა ყოფილა სიძულვილი, სიყვარულივით ვერც იმას ვერ გაუგებ ვერაფერს. მთელ ძალებს ერთად მოკრებს ხოლმე, გაამახვილებს და შენს სიცოცხლეს პაწაწინა სივრცეში მოაქცევს”. – (მთაზე)

„არსებითად ყველა ჩვენგანი, ამ ქვეყნად გარკვეულ ხანს რომ ვცხოვრობთ ერთად და ერთად განვიცდით ყველა ამქვეყნიურ სიხარულსა და მწუხარებას, ვუცქერით ერთსა და იმავე ცას, ყველას გვიყვარს და გვძულს ბოლოს და ბოლოს ერთი და იგივე და ყველანი სათითაოდ განწირული ვართ ერთი და იგივე სასჯელისათვის, – პირისაგან მიწისა ერთნაირად აღსაგველად,

„იცან თავი შენი” – მშვენიერი და სასარგებლო რჩევაა, ოღონდ სამწუხარო ისაა, რომ უძველესი ხალხი ვერ მიხვდა მიეთითებინა იმ საშუალებისათვის, როგორ უნდა ისარგებლოს კაცმა ამ რჩევით”. – (მოსაწყენი ამბავი)

„ზოგი ჩუმად, უსიტყვოდ მთელ სულსა და გულს შემოგწირავს, მერე წავა და დაიკარგება. მის მოგონებაზე სინდისი გქენჯნის და თავი უღირსად მიგაჩნია. ზოგიც გზნებით, სიხარულით და აღტაცებით გასწირავს თავს შენთვის და მთელი სიცოცხლე სინანულს დაგიტოვებს, რატომ აღარ გამეორდაო ეს წამი”.

„დრო – არაფერია მასზე ხანგრძლივი, რადგან ის მარადისობის საზომია, არაფერია მასზე ხანმოკლე, რადგან ის არ გვყოფნის ჩვენი განზრახვების შესრულებისთვის;

„ოდესღაც ქვეყნად იყო ორი სიმართლე, მუდმივად რომ ენაცვლებოდნენ ერთმანეთს: პირველი – ის, რომ ცხოვრება აუწერლად მშვენიერია, მეორე კიდევ ის, რომ ცხოვრებას მხოლოდ შეშლილებისათვის აქვს აზრი”. – (ჩანგის სიზმრები)

„მიყვარს თუ არა მე ჩემი სამშობლო? სხვა რაღა უნდა გიყვარდეს კაცს ქვეყანაზე? სხვა რა არის ისეთი, რაც არასდროს გიმუხთლებს, რაც ყოველ იჭვზე მაღლა დგას, რაც არ შეიძლება არ გწამდეს ღმერთის შემდეგ? და როდესაც ამ სამშობლოს სჭირდები…”

„ – როგორც კი მცირეოდენი გამოცდილება შევიძინე, დავრწმუნდი ცხოვრების ამაოებასა და ადამიანთა უგუნურებაში, რომლებიც გამუდმებით ეომებიან ერთმანეთს ფუჭი ფუფუნებისა და უსარგებლო სიმდიდრის გამო; თავსაც იუბედურებენ და სხვებსაც აუბედურებენ;