“ყველა მოკვდავი ერთ ტყავში ვიბადებით,მაგრამ სანამ გავიზრდებოდეთ,ბედისწერა თავისდა გასართობად ისეთნაირად და იმდენნაირად გვცვლის,თითქოს ცვილისა ვიყოთ და მერე სხვადასხვა გზით გვაგზავნის ერთი დასასრულისკენ – სიკვდილისაკენ:

“ხელს ნუ ახლებთ ჩემს სულის სიმშვიდეს,ჩემს მყუდროებას! ის ჩემია,მე მეკუთვნის.მე მეკუთვნის მანამ,სანამ… ჟამი დაჰკრავს!..”

“ალბათ არაერთხელ შეგინიშნავთ,რომ მეტად გაბედული ადამიანის ცხოვრებაშიც კი ხანდახან დგება საბედისწერო ჟამი,როდესაც შეუძლებელია ბრძოლა და მაშინ სიკვდილზე ფიქრი შვებად ევლინება კაცს.

“არაფერი არ უნდა მიიღო სერიოზულად.ბოლოს და ბოლოს,ასე ცხოვრება ხომ უფრო იოლია.უნდა იცოდე,რომ ყველაფერს ერთი ფასი აქვს,რომ გამარჯვება თუ დამარცხება,სიკეთე თუ ბოროტება,

“ყველაფერზე უცნაური ისაა,ხანდახან ქვეყნის მოწესრიგებას რომ აპირებთ,ვის არ გადასწვდებით ლაპარაკში,ვიღას არ გაკრავთ კბილს.მთელი კაცობრიობის გამოსწორებას აპირებთ ხოლმე,გარდა ერთადერთი ადამიანისა – საკუთარ თავს არ ათვლით იმ ლეგიონში.

„ – გწამს ღმერთი, მამა? ეგ არ ვიცოდი.

“როცა რაიმეს აკეთებ, წინასწარ დაფიქრდი ხოლმე,ამ შენი მოქმედებით იმაზე მეტად ხომ არავის უშავებ რამეს, ვიდრე ეს აუცილებელია”.