“მე მოხეტიალე კაცის ღირსეულ ცხოვრებას ვეწევი.ჩემი ცხოვრება,მართლაც,ფრიად საინტერესოა:

„არიან ადამიანები, ავაზასავით სისხლზე დაგეშილნი. ვისაც ერთხელ მაინც გამოუცდია ეგ უფლება, ეს განუსაზღვრელი ბატონობა სხეულზე, სისხლსა და სულზე თვისივე მსგავსი ადამიანისა, ქრისტეს კანონით იმგვარადვე შექმნილი თავისივე ძმისა; ვისაც გამოუცდია უფლება და სრული შესაძლებლობა ღვთისაგან გაჩენილ მეორე არსების უზომოდ დამცირებისა, ის უკვე როგორღაც ნება-უნებლიეთ ხდება თავისივე შეგრძნებების მონა.

“თუ ქმარს კაცური ღირსება აქვს, მხნე მშრომელია, მტკიცედ მისდევს კეთილ გზას და ცოლქმრობის დამოკიდებულებაში არ უყვარს ძალდატანება, ან ჩხუბი, თუ ცოლი მეგობრად, თავის სწორად მიაჩნია,

„გადაიგრიალებს საუკუნეები უჩვენოდაც; დაიბადებიან დიდი მწერლები, მხატვრები, მუსიკოსები, მეამბოხენი, თუჯისთავიანი პოლიტიკოსები; შეაბრუნებენ ჩარხს ისტორიისას და ვერ შეაჩერებენ დროს; ერთნაირად მოეფინება მზე ვარდთა და ნეხვთა და ჟამთააღმწერლები შეასხამენ ხოტბას დიქტატორებს,

„ეშმა ჰბაძავს შემოქმედს და თვისგან მოვლენილ ბიწიერ მოქმედებას აძლევს სპეტაკს აღმაფრენის სახეს. თუ გულს არა ჰკითხე, მარტო თვალის დაკვრით ვერ გაარჩევ ამ ორ მოქმედებას, გარეგნობით ერთგვარს, ხოლო შინაარსით სულ სხვადასხვას.

„გულისა ტკენა ათასმა რამემ იცის, მაგრამ ყოვლისა უფრორე სამძიმო ის არი, ვისგანაც წყალობასა და სიამტკბილობასა მოელი, ავსა და ბოროტს რომ მოგაგებს”.