“მოქცევა რომ ისეთივე ადვილი იყოს,როგორც იმის ცოდნა,თუ როგორ ჯობია მოვიქცეთ,მაშინ სამლოცველოები ტაძრები იქნებოდნენ და ღატაკთა ქოხები დიდებულთა სასახლეებად გადაიქცეოდნენ.კარგი მოძღვარი იგია,ვინც საკუთარ ქადაგებას მისდევს.

” – გაიგონე,რა გითხრა,საქართველოს ცხრა კარი აბია! ეს დაიხსომე კარგად! თვითეული კარის ყარაულად უნდა გამოდგე!”

“ყველაზე უფრო დიდი სულიერი სიმტკიცე,ადამიანს სიკვდილის პირას სჭირდება… ალბათ,აქვს კიდევაც… მაშინ არის ბუნებრივად სულ მარტო და სულ განწირული… მით უფრო თუ ამა ცხოვრების სიყვარულისა და სათნოების გზებზე ამაოდ დაშვრა!”

„სხვასთან რომ გეზარება მისვლა, ეგ იმისაა, ნურც ჩემთან მოხვალთო”. – (თოვლი)

“უწინ ქალების სიტიტვლე ყელიდან იწყებოდა,ეხლა ფეხებიდან იწყება… სტილთა სხვაობა აქაა მოქცეული… ყელიდან დაწყებული სიტიტვლე რომანტიზმის ხაზი იყო,რომელიც სენსუალობაში გადადიოდა შეუმჩნევლად… დღეს სიტიტვლე ფეხებიდან იწყება და ღმერთმა იცის რაში გადადის…

“ხომ გინახავთ,ჩემო ბატონო,ისეთი ადამიანი,რომელსაც სახე ანგელოზისა აქვს,გული კი ბოროტებით სავსე კუდიანისა?! გამოუცდელი კაცი ადვილად აჰყვება ხოლმე ამგვარ შეხედულობას,ფარვანა პეპელასავით თავს ევლება მის სიმშვენიერეს და ბოლოს,ფარვანას მსგავსადვე,კისერს იმტვრევს მის ცბიერებით სავსე გულზედა.

“თუკი მამა აპატიებს შვილს შეცდომას, მაშინ შვილმაც ისე უნდა დაიჭიროს თავი, რომ სრულებითაც აღარ იფიქროს ამ შეცდომაზე. ან კი ვის ეხალისება ისეთი რამის გახსენება, რაც ერჩივნა სულაც არ მომხდარიყო”.

” – ერთობ უცნაური ხასიათისა ვართ… ბუზს არ გადავიფრენთ ხანდახან თავზე… გულისწყრომას ხომ საზღვარი არა აქვს ხშირად… თუ რამ დავიჯინეთ,იმის გადათქმას სიკვდილს ვარჩევთ,თუნდაც რომ მტყუანი ვიყვეთ… უთუოდ ჩვენს ნებაზე უნდა იქნეს ყველაფერი და თუ ისე არ იქნა,საშუალებასაც აღარ გავარჩევთ,ოღონდ კი სურვილი ავისრულოთ…