“ვინ არ მისტანებიხართ დასაჭერად ოთახში შემოფრენილ ჩიტს,რომელიც თავგადაკლული ეძებს გასასვლელ გზას და ხან ერთი სარკმლის მინას დაეტაკება თავით,ხან მეორისას,მანამ უგონოდ ძირს,სარკმლის ფიცარზე არ ჩამოვარდება თავგატეხილი.

„ტოროლამ ერთბაშად იგრძნო, რომ ზემოთ აფრენა აღარ შეეძლო,სხვა დროს კი როდის აღარ აფრენილა, სწორედ ლაჟვარდის იმ კამარაში, სადაც ყველაზე უფრო ლაღად სტვენდა, ყველაზე უფრო აუხსნელი სიხარულით თრთოდა.

“იქ,სადაც ყველაფერი ნებადართულია,წარმოუდგენელი სისწრაფით ვითარდება მტაცებლური ინსტიქტები,როგორც ტირანიის შედეგი.უმაღლესი ხელისუფლების წარმომადგენელი იჭურვება ყაჩაღის იარაღით,ირჩევს მსხვერპლს და ვაი მას,ვინც მის ბადეში მოხვდება.ზეიმობს უუფლებობა,ადამიანის ღირსება დათრგუნულია,მართლმსაჯულება დუმს,ჯალათი ხარხარებს.

„შიმშილი არის ყველას გამბედველი. კაცთა თავისი თავი ყველას ურჩევნიან. კაცის თვისება და აგებულება ისეთია, რომ თავის გარეშე სხვა ყველას ისე უყურებს, როგორც თავის რჩენისა და კეთილდღეობის ღონისძიებას. შიმშილი არის პირველი შემძვრელი კაცისა. ქვეყანა არის სარკე კაცისა. შიმშილი აღვიძებს კაცის გულში სურვილსა, რომელსაც უეჭველი დაკმაყოფილება უნდა, თუნდაც რომ კაცი თვით რკინის ხასიათისა იყვეს, სურვილს იკლავენ ძარცვითა და მტაცებლობით”.

” – რატომ არის,რომ სამუდამო სიკვდილისთვის მარტო ადამიანი გაწირა ღმერთმა? ბუნებაში ხომ ყველაფერი დროებით კვდება – ფოთოლი იქნება ის,თევზი თუ ჩიტი.იმიტომ,რომ არც ფოთოლმა,არც თევზმა და არც ჩიტმა არ იციან თავიანთი ფოთლობის,თევზობისა და ჩიტობის ამბავი.არ იციან,რას წარმოადგენენ.მარტო ადამიანმა იცის ეს და ამიტომაც კვდება,სამუდამოდ…”