„ჩემი სახლი – ჩემი ციხე-სიმაგრეაო”. ამიტომაა ადამიანი მთელი არსებით, ჯახირით, ჭაპანწყვეტით ამ სიმაგრეს აგებს და საუბედუროდ მოკვდავთა დიდი ნაწილი მხოლოდ ამ „ციხეს” აშენებს.

„შხამისა და ბოროტების თესლმა ხშირად რამდენიმე შავ-მოსავალი იცის… ერთხელ მაშინვე, მერმე კი ბოროტის ნათესი და ნაგესლი საბოლოოდ რომ გამოჩნდება და გამომწიფდება…”

„ძაღლი სლუკუნებდა და სლუკუნებდა…

- ეტყობა, სადღაციდან მოხვდა ამ სოფელში, კარი არავინ გაუღო, არავინ შეიფარა, არავინ უმასპინძლა უტყვ სტუმარს. ის კი არა და, ძაღლებიც დაუქსევიათ სეირის საყურებლად.

„რაც უფრო მცირეა ერი, მით უფრო დიდია მისი შეგნებული შვილის დარდი! მოვალეობაც!”

„არის რაღაც, რაც ნებისმიერ შემთხვევაში დაუშვებელია”.

„ცხოვრება დიდი და ამღვრეული მდინარეა, ადამიანი – ზედ ატივტივებული პატარა ნაფოტი”.

„ – მაგას ჰქვია სამართალი? – ხმალივით იქნევდა ხელს ბათუ, – ვიღაც აფერისტმა მამა-პაპური კარ-მიდამო წაგართვას და სამართალმა ტაში დაუკრას?

- სწორედ მაგაშია სამართლის ძალა! – ამტკიცებდა კაპიტონი.

„ – სიყვარული იცი, რა არი? გოგრიდან, რაც შიგა გაქვს, ყველაფერს რომ გამოიბერტყამ, ჯიგარს რომ ამაიცლი,