„არავისი ისე არ მეშინია, როგორც საკუთარი თავისა…”

„მე ვიცი, რომ არც სასუფეველი მომელის „ცათა შინა” და არც სახელი, დიდება და თაყვანისცემა ამქვეყნად,

„ვფიქრობ, სამშობლო დავით აღმაშენებლის „გალობანი სინანულისანი” არის, დემეტრე მეფის „შენ ხარ ვენახი”, პაატა სააკაძეა, ქეთევანის დაშანთული მკერდი, თამარის გვირგვინი და „ვეფხისტაოსანია”.

„მინდოდა ქართველი თორმეტი მილიონი, სულ ათი-თორმეტი მილიონი მენახა”.

„ადამიანის წარსული არის მისი ნაცხოვრები წლების მწლატეგემოიანი სასმელი, რომელსაც შეუძლია დაუთრობლად აგატიროს და გაცინოს უსიხარულოდ…”

„რაც უნდა ბრძანონ ლმობიერმა ბრძენმა ძიებმა, ყოველ გრძნობაზე ძლიერია შურისძიება!”

„ერთი დოქი ღვინო, ყველის ნაჭერი, პური და, რაც ყველაზე მთავარია: კეთილი გული. თუ მაინცადამაინც, ხახვის ძირი თავის ნოშოიან-ფოჩიანად, ა, ეგ არის და ეგ. ამნაირი პურმარილია გემრიელი, თვარა, ხბო და გოჭ-ქათამი თუ გაჟლიტე, სულიერი თუ უსულოდ აქციე, ოჯახი თუ დააქციე, რაღა ფასი აქვს მაგნაირ ქეიფს, შე კაი კაცო, შენა!”

„მე აქ მოვედი იმისთვის, რომ სიმართლე ვილაპარაკო… მე არ ვადანაშაულებ არც ფილმის ავტორებს და არც იმათ, ვინც ჩვენს წინაშე ეს-ესაა სიტყვით გამოვიდა.