„არამკითხე მოამბეები უმწარებენ სიცოცხლეს ადამიანსა და ქვეყანას. ამ გულჭვარტლიანთ არაფერი წმინდა არა აქვთ.

„ბოროტად შობილზე სასტიკია ბედით გაბოროტებული”.

„სიმართლე ისეთი ოქროა, რომელსაც ყველა ჩემობს”.

„გასაჭირი ხერხს უკარნახებს ხოლმე კაცს…”

„კაცის სიტყვა ძაღლის კბილზე უმწარესია”.

„ – არა, ვერ არის ალბათ, ეს ბუნება აწყობილი კარგად, თორემ, გაათავე შენი საქმე კაცმა, ემსახურე ქვეყანას და ხალხს, დაზარდე შვილები, მიეცი გზა და წადი! რაღას ებლანდები ფეხებში სხვას. რიღასი მაქნისი ხარ ვითომ… მაგრამ ტკბილია ეს ოხერი სული და რა ვქნათ.” – (სტეფანე პაპას ზიზიები)

„უნდა გქონდეს კაცს შენი საიდუმლო – რაღაცა გულში სამუდამოდ ღრმად დამარხული, სხვის ყურს რომ არ მიაკარებ და საჯიჯგნსაკამათოდ არასოდეს აქცევ”. – (მაგრამ ლოდინით დაღალულ ქალთა…)

„მოკვდავ კაცს არა ხელეწიფება ადამიანის სულში ხელის ფათური. შენ კაცო, ვინ ხარ? უფლება ვინ მოგცა, სხვის სულში ხელი აფათურო და წარსტაცო ყოველივე, რაც მას ახარებს?! მის ნაცვლად კი შენს სიხარულზე მიუთითო და ანუგეშო, სიხარულად ეგ გეყოფაო?!”

„ – ღმერთმა ქონება ყველას ოხრად დაატოვებინა და შენ ეძებ?”

„ – ეს რომანტიზმის კი არა, ლაჩრების საუკუნეა, ხახვის ფრანტებისა და ჩინჩხვრის კაცებისა, რომელთაც ვერ წარმოუდგენიათ, რომ ადამიანმა ადამიანს შეიძლება ხელი გაუწოდოს!”