„კაცს ან თავის მოკვლა უნდა შეგეძლოს,ან სხვისი მოკვლა,ან სხვისთვის სიკვდილი”.

„ – მშობლიური კუთხის ჭეშმარიტი ფასი მხოლოდ მაშინ გავიგე,როდესაც იქიდან წამოვედი და სხვა ქვეყნები ვნახე.

„მე მაინც ბრმა სიყვარული მირჩევნია თვალახელილ სიძულვილს…”

„სანამ ახალგაზრდები ვართ,ცხოვრებისგან ბევრ რამეს ველოდებით.თითქოს საგანძურით სავსე სკივრთან ვდგავართ და გვგონია,თავს ავხდით და ის სიმდიდრე ჩვენი იქნება.სულ ცოტა დროა საკმარისი იმისათვის,რომ დავრწმუნდეთ – დაძეწკილი თითების მეტი,სკივრის სახურავის ქვეშ რომ მოგვყვა,ცხორებისგან არაფერი შეგვრჩენია.

„ძმაო სანჩო, – უთხრა დონ კიხოტმა, – მაინც უნდა იცოდე,ამ წუთისოფელში ისეთი უბედურებაც არ არსებობს,რომ მისი გახსენება დრომ არ გააქარვოს და სიკვდილმა არ განკურნოს.

„გამიგონეთ,რას გეტყვით! რომ შეიძლებოდეს და მოხდეს (თუმცა ადამიანის ბუნება ისეთია,ეს არ მოხდება),რომ მოხდეს და ყველა ჩვენგანმა ასწეროს პირწმინდად ყველაფერი,რაც კი რამ დაფარული აქვს,მაგრამ ასწეროს ისე,რომ იმის თქმისა არ შეგეშინდეს,არა მარტო რის თქმისაც ეშინია და არას დიდებით არ იტყვის საქვეყნოდ,არა მარტო იმისა,რის თქმისაც ეშინია საკუთარ მეგობრებთან,არამედ იმისიც კი,რაშიც ზოგჯერ საკუთარ თავსაც არ გამოუტყდება, – მაშინ ქვეყანა ისე ამყრალდებოდა,

„განა ჩვენ შეგვიძლია სიმართლის მოსმენა? განა ყველას არ ეშინია სიმშვიდის დარღვევისა? თუნდაც ეს სიმშვიდე უსინდისოდ იყოს მოპოვებული.