„მიყვარდა მაისში ვარდმოფენობის დღე. დილიდანვე დავიწყებდით სახლის მორთვას ვარდით, სოსანით, ფშატის აყვავებული ტოტებით, მინდვრის ფერად-ფერადი ყვავილებით.

„ბატონებო! მეგობრებო! ცხოვრება ყველას მოგვერევა და დაგვჯაბნის, დაგვწვავს, გაგვთელავს, სისხლით და ცრემლით გვატირებს, მაგრამ ერთში მაინც ვერ მოგვღუნავს, ვერ მოგვდრეკს: ჩვენ ქართველები ვართ,

„ვიცი, რომ მოყვასს ხელი უნდა გაუწოდო, დაცემული წამოაყენო, სნეულს უწამლო… ოღონდ ერთს ვერ ვხვდები – რა არის ლოთის წამალი – სასმელის მიწოდება თუ სასმელის წართმევა…

„მე პურის ფულისთვის ვმუშაობ”.

„ვინც უნდა ვიყო, ოღონდ საფრანგეთს გამოვადგე”.

„დრო-ჟამისაგან შეწუხებულ კაცს ყველაფერი ეპატიება”.

„მთავარი ის კი არ არის, რაიმე სიბრძნე წარმოთქვა. ეს შეიძლება, ადვილიც იყოს, ახლა… სიაბდლე არ უნდა წამოაყრანტალო, სიაბდლე… ესაა საქმე!”

„გონება ეშმაკის მეძავია, გული კი – ღვთაების მხევალი”.

„ცხოველთა უმრავლესობა ტყვეობაში კვდება, ფრინველი თუ პატარაობიდანვე გალიაში არ გაზარდე, უეჭველად დაიღუპება. ადამიანი კი ძლებს, ძლებს, როგორ უხეშადაც არ უნდა მოექცე, ძლებს მშიერ-მწყურვალი, შეურაცხყოფილი და შეგინებული”.