„ – მოგწონს თუ არა, ხელს გაძლევს თუ გეჩოთირება, მხოლოდ და მხოლოდ, მოთმინებითა შენითა უნდა მოიპოვო სული შენი და,

„რაც არ უნდა მართალი იყო, შენს სიმართლეს პურივით ყველას ვერ გაუნაწილებ”.

„ – კაცობრიობამ ამოწურა თავისი თავი, დაისი დაუდგა და ახლა კეთილშობილებისა და პატიოსნების იმედზე ყოფნა იგივეა, ქვის ცულითა და მშვილდისრით რომ გამოხვიდე ტყვიამფრქვევის, ზარბაზნისა და ტანკის წინააღმდეგ.

„მეორე კაცისთვის სწორედ ისაა ყველაზე ძნელი ასატანი და, იმავე დროს, ადვილი მოსასპობი, რაც შენთვის უხვად მოუცია ღმერთს”.

„თუ ელტვი მეფობას, კაცმა რომ თქვას, ნებისმიერი საშუალება თანაბრად მისაღებია, თუნდაც ხალხის ორმოში ჩაყენება,

„ნოეზე დიდი მოღალატე კაცობრიობას არ ახსოვს. იუდა ვინ მიგდია. ნოემ ადამის მოდგმა გაწირა. იმის მაგივრად, რომ გაეფრთხილებინა, არიქა, ვისაც როგორ შეგიძლიათ გადაირჩინეთ თავიო, იჯდა და კიდობანს აკოწიწებდა. ვინ იცის, თან ღიღინებდა კიდეც”.

„ქალს რამეზე ხელი რომ ააღებინო, სამაგიეროს უნდა დაჰპირდე. თანაც უკეთესს”.

„გინდაც დედის ხმას ფლობდე და გინდაც უკვდავებას. სიკვდილი, არყოფნა მაშინ იწყება, როცა დედის ხმას დაივიწყებ,

„ადამიანი მოედანზე გამოდის და ცეცხლს იკიდებს,რათა იქნებ იმ ცეცხლის შუქზე მაინც დავინახოთ”.

„საერთოდ,ადამიანი ჩვეულებრივია და ასეთიც უნდა იყოს – ჩვეულებრივი – ანუ, ცოტა გულადიცა და ცოტა მშიშარაც, ცოტა გულუხვიცა და ცოტა ძუნწიც, ცოტა კეთილიცა და ცოტა ბოროტიც, ცოტა ჭკვიანიცა და ცოტა ბრიყვიც, ცოტა ბედნიერიცა და ცოტა უბედურიც,რადგან ეს „ცოტა-ცოტაობა” აძლებინებს სწორედ