„ქალი კი არა ვარ, რომ ვინმემ მაცთუნოს”.

„პატიოსანი ქალის სილამაზე თითქოს შორს მოლაპარაკე ცეცხლია ან კიდევ პირბასრი მახვილი: მხოლოდ იმას წვავს და ჭრის, ვინც მიეკარება”.

ესპანური ლიტერატურის ორ ტიტანს – მიგელ დე სერვანტეს საავედრასა და ლოპე დე ვეგას შორის,ისევე როგორც სხვა მრავალ ცნობილ ტიტანს შორის,მეტად დაძაბული და თუ შეიძლება ითქვას,მტრული ურთიერთობაც კი სუფევდა.

“თუ გინდა იმ ხალხის გული მოინადირო,ვისი ბედ-იღბალიც შენ გაბარია,სხვათა შორის,ორი რამ უნდა გახსოვდეს: ჯერ ერთი,ყველას მიმართ ალერსიანი უნდა იყო და მეორეც,ეცადე,მაგ შენს კუნძულზე სურსათ-სანოვაგე ბლომად იქონიო,რადგან არაფერი ისე სასტიკად არ ამქისებს და ამძვინვარებს ღატაკთა გულს,როგორც შიმშილი და სიძვირე.

“გახსოვდეს,სანჩო,თუ სიქველის გზას აირჩევ და ქველმოქმედებას დაისახავ ცხოვრების მიზნად,შურის თვალით აღარ დაუწყებ ყურებას იმათ,ვისაც წინაპრებად მეფეები და მთავრები ჰყავს,რადგანაც გვარიშვილობა მემკვიდრეობითია,სიქველე კი – შეძენილი და მას თავისთავადი ღირებულება აქვს,რასაც გვარიშვილობა ვერ დაიკვეხნის.

“თუ მუცლის საძღომი მექნა,იმპერატორის გვერდით ჯდომას მირჩევნია,ჩემთვის,ცალკე,ზეზეულადა ვჭამდე.ან თუ ნებას დამრთავთ,უფრო გულახდილად მოგახსენებთ: ჩემს ჭერქვეშ,სადაც არც თავპატიჟი მჭირდება და არც დიდი მანჭვა-გრეხა,ცეცხლს მიფიცხებულსა თუ კუთხეში მყუდროდ მიყუჟულს,ხახვი და ხმელი პური უფრო ტკბილად შემერგება,ვიდრე კაი მსუქანი ინდაური – სტუმრად;