“თუ კადნიერებად არ ჩამეთვლება ესოდენ საჩორითო საკითხში ჩემი აზრის გამოთქმა,მე ვიტყოდი,რომ ყველა ეს სიცოცხლეში გენიოსებად მონათლული საშუალო ნიჭის ჩვენი შემოქმედნი არა მარტო სიკვდილის შემდეგ ქრებიან ხალხის ხსოვნიდან,ზოგჯერ სიცოცხლეშიაც წარმოუდგენლად მალე ივიწყებს მათ ძველი თაობის შემცვლელი ახალგაზრდობა.

„ნეტა რით ვერ გაგიგიათ, თქვე ჭკუამოკლე ხალხო? იცით კი, რომ ინგლისელის გარეშე როგორმე კიდევ გაძლებს კაცობრიობა, გერმანელის გარეშეც გაძლებს,

„რაც უფრო ხელგაშლილი და ლმობიერი ხარ ხიზნის მიმართ, მით უფრო სისხლჭარბი და დაუოკებელია მისი ღვარძლი. შენი ხელგაშლილობა თრგუნავს მას და უფრო ზრდის იმ ვალის სიდიდეს და სიმძიმეს, რომლის განაღდებასაც შენ არ ელოდები. 

„…იყო რაღაც იდუმალი, რაღაც დამაფიქრებელი კუბოსა და სამარის ამ გაჯიქებაში, – კუბოსა, სამარისა თუ ცხედრისა, ამ უსულო სხეულისა, რომელიც არა და არ ჩადიოდა სამარეში,

“წერილების უმრავლესობა ანონიმურია,ხალხი ერთმანეთს აბეზღებს.ვინ სად,როდის და რამდენ ქრთამს იღებს,ვის რომელი ხის ძირში აქვს ფული დამარხული,რომელ კედელშია ჩაშენებული ოქროებითა და ძვირფასი თვლებით სავსე ქოთნები,

„ – შეიძლება, ზოგიერთს ისიც კი მოეჩვენოს, რომ ჩვენივე თავის მტერი ვართ, არ ვცდილობთ შევკავშირდეთ, გავერთიანდეთ, დანგრეული აღვადგინოთ, კანონიერება დავნერგოთ, ერთი სიტყვით, ქვეყანას და საკუთარ თავს მოვუაროთ, მაგრამ, იქნებ, ჩვენ სხვებზე უკეთ ვიცით, რომ როგორც არ უნდა შევკავშირდეთ და გავერთიანდეთ, ირგვლივ შემოსეულ მტრებს მაინც ვერ მოვერევით.