“ხალხის თვალში თუ უსამართლო ვჩანვარ,ვერავითარ სარგებელს ვერ ვეღირსები,პირიქით,სიმძიმილისა და ზარალის გარდა სხვა არაფერი მელის.ხოლო უსამართლო კაცს,რომელმაც იმდენი მოახერხა,რომ სამართლიანის სახელი მოიხვეჭა ხალხში,ბედი უღიმის და ღმერთივით უზრუნველად ცხოვრობს.

” – ვიდრე სახელმწიფოში არ გამეფდებიან ფილოსოფოსები,ანდა ისინი,ვისაც დღეს მეფეებსა და მბრძანებლებს უწოდებენ,ნამდვილ და კეთილშობილ ფილოსოფოსებად არ იქცევიან,

“სამართლიანი კაცი ყველგან წაგებული რჩება უსამართლოსთან შედარებით.უწინარეს ყოვლისა,ეს ეხება კერძო პირთა ურთიერთობას: როცა ორივე ერთსა და იმავე საქმეს ასრულებს,ვერსად ნახავ,რომ საბოლოო ანგარიშწორებისას სამართლიანი კაცი უსამართლოზე მეტს იღბდეს;

“როგორც ამბობენ,ბუნების თანახმად,უსამართლობის ჩადენა კარგია,მისი ატანა კი – ცუდი; მაგრამ უსამართლობის ატანა გაცილებით უფრო ცუდია,ვიდრე მისი ჩადენაა კარგი.

“ღირსეული ადამიანები უარს აცხადებენ მმართველობაზე.მათ არც თქვენი ფული უნდათ და არც პატივი: მათ არ სურთ დაქირავებულად იწოდებოდნენ,აშკარად რომ იღებენ გასამრჯელოს, – და არც ქურდებად,მალულად რომ ითბობენ ხელს თავიანთი თანამდებობის წყალობით

“კაცს,რომელიც გრძნობს,რომ სიკვდილი უკვე კარზე უკაკუნებს,შიში იპყრობს და იმნაირი აზრები უტრიალებს თავში,უწინ სიზმრადაც რომ არ მოლანდებია.

ჯამპატისტა ვიკო - დაიბადა 1668 წლის 23 ივნისს იტალიის ულამაზეს ქალაქ ნეაპოლში,წიგნებით მოვაჭრის ოჯახში.იგი გახლდათ ერთ-ერთი უდიდესი იტალიელი ფილოსოფოსი “აღორძინების ხანისა” და ფუძემდებელი თანამედროვე ფილოსოფიის ისტორიისა.გარდა ამისა საფუძველი ჩაუყარა კულტურულ ანთროპოლოგიასა და ეთნოლოგიას.