„ – ჰაი დედასა! რაოდენ მრუდეა და დახლართული ზოგი ქართველი შრომისა და ჯაფის დროს და რაოდენ სწორდება იგი სამშობლოსა და მამულის გადასარჩენად”.

„ქართლი და კახეთი ვის გაუყვია, თუ არა მტერსა ჩვენსა”.

„გალიაში, თუნდაც  ოქროს გალიაში დამწყვდეული ჩიტის ხმა ჭიკჭიკად იმას ეყურება, ვისაც წყევლის გაგონება არ უნდა, არ სიამოვნებს”. 

„ადამიანს, ნებისმიერი ცხოველივით, დატყვევების უფრო ეშინია, ვიდრე თავად ტყვეობისა!

„დაღერებულს დაკვრა უნდა”.

„განა ოდესმე ყოფილა ვინმე მადლიერი იმით, რაც აუცილებელია ჰქონდეს?”

„ – ყველა სიყვარულს თავისი ადგილი აქვს: დედას – დედისა, ცოლს – ცოლისა, შვილს – შვილისა და ქალს…

„შენ რომ თავს ვალდებულად თვლი, შეამჩნიო, ყურადღება აგრძნობინო სხვას, იმ სხვას, შეიძლება, საერთოდ არაფრად ეპიტნავებოდე შენ, შენი ყურადღებიანათ”.

„ – რაზე სჭამთ და ჰგლეჯთ ერთმანეთს, შვილო, სასაფლაოზე მაინც არ გაგივლიათ, არ გინახავთ, რამდენი ხალხი წევს იქა?

„ – მშობლები არასოდეს არ კარგავენ იმედს, შვილო”.