ისევ ისე თავხედურად მოსვლას ვბედავ,

ისევ ისე მუხლმოყრილი ვდგავარ შენს წინ,

ძურწა და კლანჭა მომესივნენ,

დამახრჩონ ლამის,

ნეტავ არ ჩაედებოდეს

ფოლადის გული სხეულსა,

ქუჩები წვიმით გადაიფერა

და შემოდგომამ მოხურა კარი,

მთებო,რა ლამაზები ხართ,

რარიგ სიტურფით ჰშვენითა,

ლექსო,ეს ჩემი სიტყვები

არ გახლავთ სახუმარონი.

ცრემლი არ მოდის,მაინც მე ვტირი

და შორეული სივრცე მიტაცებს.