„ადამიანები უხსოვარი დროიდან ზეცის ზემოქმედებას განიცდიდნენ. ყველაფერი, რისი განდიდებაც უნდოდათ, ცაში აჰქონდათ. მიწისძვრა და ვულკანი რომ ისეთი ხშირი იყოს, როგორც წვიმა და მეხთატეხა, უეჭველია, ადამიანები ღმერთს ზეციდან მიწაში ჩაიტანდნენ…”

„თუ ადამიანს მეგობარი გყავს, მანამ უნდა გადაგახვევინოს სახიფათო გზიდან, მეგობარმა მანამ უნდა გადაგარჩინოს ფათერაკს და მოკეთემ მანამ უნდა გიკიჟინოს – „არ გაბრიყვდე, ბიჭო, იქით ფეხი არ გადადგაო”, თორემ ურემი რომ თვლებს მაღლა იზამს,

„ზოგჯერ ვფიქრობ, რომ ის, ვისაც გულწრფელად სწამს სიკეთე და სიყვარული, გააჩნია ღირსებისა და სამართლიანობის გრძნობა, გულისხმიერია სხვისი უბედურებისადმი და გულგრილია ცხოვრების ნივთიერ სიამეთა მიმართ, უმეტესობის თვალში სასაცილო და განწირულია…”

„ძნელია ადამიანის წმინდანობა ამ ქვეყნად”.

„ადამიანის თვალები! მათ ციმციმში, ვითარცა უძირო ზღვის სარკეში იმალება ცოდნისა და არცოდნის ყველა საიდუმლოება, გულის ყველა შეცდომა და გზააბნეულობა, ყველა გაგება და წვდომა, ყველა სიყვარული”.

„თურმე, ჭირს შესძლებია კაცის გაკაჟება თუ შესძლებია!”

„ადამიანი, ყველაზე მეტად იმას ეკრძალვის, რისიც ყველაზე მეტად ეშინია”.

„დიდი გმირობა ყოფილა, თავის სიჩუმეს რომ მოერევა ვინმე!”

„ცამდე მართალი ვინ ჩადის საფლავში?!”

„ნიჭი ადამიანებისათვის იშვიათი და ბედნიერი გამონაკლისია…”