„ზოგიერთები ქრთამს სთავაზობენ, ევედრებიან, ფეხქვეშ ეგებიან, დილიდან საღამომდე კარს უტალახებენ და თხოვნით თავს აბეზრებენ საჭირო ხალხს,

„სადაც არ უნდა იყოს, კაცი ყოველთვის იმაზე ლაპარაკობს, რაც უჭირს”.

„ – აფსუს, პურო, უმადურზე დახარჯულო! აფსუს, აღქმავ, ფუჭად დაკარგულო!”

„ – აბა, რა გამართლება მოეძებნება იმას, რომ ბრძოლაში გამოიწვიო მიცვალებულნი, წყალი, პური, ჰაერი, ჯერ კიდევ დედის საშოში მთვლემარე ყრმები და სხვანი და სხვანი”.

„ღვთის მეტმა არავინ იცის, რა მოელის ამ ცოდვილ ქვეყანას, ურვისა და უსასოობის წყეულ სამყოფელს, სადაც ყველაფერი სიავით, სიმდაბლითა და ვერაგობითაა სავსე”.

„ – შენ ვერ წარმოიდგენ, როგორ მეწყინა, სანჩო, რომ ხალხში გითქვამს და, თურმე, ახლაც ლაპარაკობ, ვითომ ძალით მოგწყვიტე ოჯახს;

„ნურავინ დაიჩემებს, კალამი ხმალზე უმეტესიაო”.

„ – ღმერთმანი, გიყურებ და ასე მგონია სანჩო, – უთხრა დონ კიხოტმა, – არც შენა ხარ ჩემზე ნაკლები გიჟი”.

„ – უნდა იცოდე, სანჩო, რომ უკბილო პირი უდოლაბო წისქვილივითაა, ამიტომ ყოველი კბილი ჩვენთვის ალმასზე ძვირფასია”.