მე არ მივლია სოფელში უქმად,

თუმცა,საწუთროვ,სანთელს მიქრობდი.

შეუხედავი და უჯიშო მცენარე ერთი,

წამოიჭიმა ბაღნარში და უთხრა ყვავილებს:

მჭირდები,როგორც ჰაერი,

მჭირდები,როგორც წყალი.

დაღონებულხარ.მძიმე სულს თითქოს

უარყოფილი ოცნება ერთვის,

მე ჯერაც არ მყვარებია არავინ

ისე,როგორც შენ მიყვარხარ ახლა.

„თვალი ადევნე და გახსოვდეს,მსგავსებას ჰპოვებ:

მსგავსია ყველა ოდისეა,მწირთა თანმხლები.