წყალწაღებული ხავსს ეკიდე,ხომ გაგიგია?

ჩვენი ამბავიც ასე არის,დედის მისია სადღაც ჩრდილშია….

და ასე იყო იმავ თავითვე:

დიოდენ,ჩქეფენ სისხლის რუები…

წვიმს,ისევ ფეთქავს სინანული სხვების ან ჩვენი,

ბოლო ნაფაზი შავ ღრუბლებთან მართავს მარათონს,

მეექვსეჯერ მიატოვა

მაჰადორმა ზეცა ვრცელი,

როს ვუკვიდები თავის-თავს

და არ ვემდური მეტადა:

მაგრამ როცა დავბერდებით,მოვხუცდებით,შევირხევით,

როცა წარსულს მოვიგონებთ ჩიფჩიფით და თავის ქნევით

მახსოვს,ნიავს ღრმად ეძინა ზღვის ოქროსფერ სარეცელზე,

მახსოვს,ქარმა ქაცვ-ეკალი გადააჭდო ბუჩქნარს ყელზე;