1969 წელს ნობელის კომიტეტის გადაწყვეტილებით – “ნობელის პრემია”ლიტერატურის დარგში მიენიჭა დიდ ირლანდიელ მწერალს,პოეტსა და დრამატურგს - სემიუელ ბარკლი ბეკეტს (19906-1989 წლები),რომელიც თავის მხრივ გენიალური იტალიელი პოეტის დანტე ალიგიერის უკვდავ ქმნილებაზე – “ღვთაებრივ კომედიაზე” ფანატიკურად იყო შეყვარებული (გარდაცვალებისას მის თავსასთუმალში,სწორედ ეს ნაწარმოები აღმოაჩინეს).

გენიალური ფრანგი მწერალი და ევროპულ ლიტერატურაში რეალიზმის ფუძემდებელი – ონორე დე ბალზაკი (1799-1850 წლები),განსაკუთრებულად სწრაფი წერის სტილით გამოირჩეოდა.საყურადღებოა ის გარემოება,რომ,როდესაც ბალზაკი რომელიმე ნაწარმოებზე მუშაობას დაიწყებდა,

ერთ-ერთი შესანიშნავი ფრთიანი გამონათქვამი: “რაც ეპატიება იუპიტერს,არ ეპატიება ხარს”, – მსოფლიო პოლიტიკაში ყველაზე ფართოდ გავრცელებულ ცნებად მიიჩნევა,რადგან “მსოფლიოს მამებისათვის” იმას კი არა აქვს გადამწყვეტი მნიშვნელობა თუ როგორი სასტიკი რეპრესიების პირობებში აცხოვრებს ესა თუ ის დიქტატორი მმართველი საკუთარ ხალხსს,არამედ იმას,რომ იგი იმავე “მსოფლიო მამების” ყურმოჭრილი მონა იყოს და აღასრულოს ის,რაც მათთვის არის მისაღები.

აღორძინების ხანის გენიალურ იტალიელ არქიტექტორს,გამომგონებელს,მხატვარსა და მოქანდაკეს – ლეონარდო და ვინჩის (1452-1519 წლები),მეტად დაძაბული ურთიერთობა გააჩნდა ვირტუოზ იტალიელ მოქანდაკესა და მხატვართან – მიქელანჯელო ბუონაროტისთან.