„ – გახსოვთ ჩვენი კვაჭიკო პაწაწობაში ტირილის დროს სულ „მე-მე”-ს რომ გაიძახოდა? მაშინ ვთქვი: ეს ბოვში არავის აფერს არ შეარჩენს და თელ ქვეყანას დეიჩემებს-თქვა. არ მართლდება ჩემი სიტყვა?” – (კვაჭის მამის – სილიბისტროს ნაწინასწარმეტყველევი)

„მიყვარდა მაისში ვარდმოფენობის დღე. დილიდანვე დავიწყებდით სახლის მორთვას ვარდით, სოსანით, ფშატის აყვავებული ტოტებით, მინდვრის ფერად-ფერადი ყვავილებით.

„ბატონებო! მეგობრებო! ცხოვრება ყველას მოგვერევა და დაგვჯაბნის, დაგვწვავს, გაგვთელავს, სისხლით და ცრემლით გვატირებს, მაგრამ ერთში მაინც ვერ მოგვღუნავს, ვერ მოგვდრეკს: ჩვენ ქართველები ვართ,

„თუ კეფის შიგნით ჭკუაა, უკანაც ხედავს, გვერდებზეც და წინ ხომ ხედავს და ხედავს. და იმასაც ხედავს, რასაც თვალი ვერ სწვდება…” – (ჩემი ქართულის მასწავლებელი)

„ყარაულის ძილი არ გამიგია მე!”

„წელში ოთხად მოკეცილი ბებერი გინდა მეფის ტახტზე დასვი და გინდაც ბუხართან, ერთი ოხერი იქნება!” – (როდის ამოდის მზე)

„ვიცი, რომ მოყვასს ხელი უნდა გაუწოდო, დაცემული წამოაყენო, სნეულს უწამლო… ოღონდ ერთს ვერ ვხვდები – რა არის ლოთის წამალი – სასმელის მიწოდება თუ სასმელის წართმევა…