„ნურავინ იტყვის, ბატონო, ვიცნობ ადამიანსო. ისეთს მოიმოქმედებს კაცი ხანდახან, თვითონ ვერ გაუგებს თავის საქციელს გასაგისს და სხვა მიუხვდება? ამიტომ აღარ მიკვირს ქვეყანაზე არაფერი. ვერავინ გამოიცნობს წინასწარ, რას ჩაიდენს ადამიანი”. – (კითხვა-ძახილის ნიშანი)

„აკრძალული ხილის გემო ადამის ნაშიერს ჩვენს დღეებამდე მოჰყვა”. – (დაუოკებელი)

„პრივილეგია ყველაზე წამბილწველი და საშიში ქრთამი ყოფილა. იგი, თურმე, ისევე რყვნის ადამიანს, როგორც ყოველგვარი ქრთამი, ყოველი უკანონო საჩუქარი…”

„სასახლე და ქოხი კვლავ გვერდიგვერდ დგანან.

„ენას კბილი უნდა დააჭირო, იმ ენას, რომელიც იმიტომ გიბოძა განგებამ, რომ საკუთარი აზრი საქვეყნოდ არ იბღავლო”.

„მეორეჯერ, მართლაც აღარაფერია საინტერესო”.

„ – ჩვენ, ქართველებმა თუ არ ჩავიგდეთ ხელში ჩვენივე ქვეყნის მართვა-გამგეობა, მალე საკუთარ სამშობლოში სტუმრებს დავემსგავსებით. მაგრამ სამწუხაროდ, ეს ყველას არ ესმის,

„ – მიწა ფულით არ იყიდება, შე უპატრონო, სისხლით და ოფლით უნდა მიწას შოვნა”.

„სიყალბეც ბევრჯერ ისე გულწრფელ სამოსშია გახვეული, როგორც სიმართლე!.. ასე რომ არ იყოს, განა, ამქვეყნად ვინმე მოტყუვდებოდა?!”

„ღმერთი კი უნდა იწამოს კაცმა, ნამდვილად უნდა იწამოს. საბოლოოდ დავრწმუნდი იმაში, რომ ყველაზე დიდი ღმერთი სიკეთეა, რომელიც კაცს მაგრად ჩასჭიდებს ხელს, ავ ზნეს მოაშორებს და ამ ქვეყანაზე პატიოსან ადამიანად ატარებს. ასეთ ღმერთს სანთლის დანთება კი არ უნდა, ასეთი ღმერთისთვის შენ თვითონ უნდა იწვოდე”.