„ოდესღაც ქვეყნად იყო ორი სიმართლე, მუდმივად რომ ენაცვლებოდნენ ერთმანეთს: პირველი – ის, რომ ცხოვრება აუწერლად მშვენიერია, მეორე კიდევ ის, რომ ცხოვრებას მხოლოდ შეშლილებისათვის აქვს აზრი”. – (ჩანგის სიზმრები)

„მიყვარს თუ არა მე ჩემი სამშობლო? სხვა რაღა უნდა გიყვარდეს კაცს ქვეყანაზე? სხვა რა არის ისეთი, რაც არასდროს გიმუხთლებს, რაც ყოველ იჭვზე მაღლა დგას, რაც არ შეიძლება არ გწამდეს ღმერთის შემდეგ? და როდესაც ამ სამშობლოს სჭირდები…”

„ – როგორც კი მცირეოდენი გამოცდილება შევიძინე, დავრწმუნდი ცხოვრების ამაოებასა და ადამიანთა უგუნურებაში, რომლებიც გამუდმებით ეომებიან ერთმანეთს ფუჭი ფუფუნებისა და უსარგებლო სიმდიდრის გამო; თავსაც იუბედურებენ და სხვებსაც აუბედურებენ;

„ – ბავშვობიდანვე უცნაურად მიყვარდა სიცოცხლე, მაგრამ ამ სიბერის ჟამს უფრო შემიყვარდა, სასაცილოა, არა?” – (სახსოვარი)

„გახსოვდეს, რომ ერთხელაც იქნება ძალმომრეობა იმასვე მოგიზღვავს, მეორე მხრიდან მოგიტრიალდება, როცა შენ, როგორც ახალგაზრდას, მოგინდება შეურაცხყო ის, რაზეც, როგორც მოხუცს, მადლობა უნდა გეთქვა”.

„როცა ვინმეზე მრისხანებთ, ნუ გაექცევით მის სიახლოვეს. მიდით მასთან, თავმდაბლად დაუკარით თავი და უთხარით მშვიდად, ყოველგვარი ღვარძლიანობის გარეშე ყველაფერი, რაც მის გამო გულსა გტკენთ. კვლავ არაკრაკდება სიყვარულის წყარო და თქვენს შორის უკეთესი ის იქნება, ვინც პირველად მოიხრის ქედს”.

„ – თხუთმეტი შემისრულდა დღეს. თავი კი ოცდაათისა მაინც მგონია. მე ბავშვთა თავშესაფრიდან ვარ. იქიდან ერთმა ბებერმა ქალბატონმა გამომიყვანა და კინაღამ სული ამომხადა ჯოხის ცემითა და ლოცვებით. დავკარ ფეხი, გავექეცი და გამასწორებელ სახლში არ ამოვყავ თავი?!